"Nocami krzyczą sarny" jest moim numerem jeden ubiegłego roku, a sięgnęłam po nią dzięki Klubowi Czułej Czytelniczki - była wyborem miesiąca listopad '23. Trzy kobiety, trzy wciągające historie oraz dom i jego tajemnica. Wędrujemy po pokoleniach kobiet, łapiąc oddech jakbyśmy zdobywały Góry Sowie opisywane w powieści, ale nie męczymy się. Czytanie losów i traumy pokoleniowej postaci opisanych przez Katarzynę Zyskowską jest niesamowitym doświadczeniem.

Autorka bardzo dobrze manewruje podziałem czasowym, książkę czyta się szybko, przez wspomnianą wcześniej tajemnicę, której rozwiązanie chcemy poznać. Jednak ja podczas czytania w głowie ciągle miałam słowa pewnej znajomej, starszej Pani: Kobieta jest jak beton. Jeżeli ma dla kogo, ma po co, to przetrwa naprawdę wszystko.

Każdą z bohaterek powieści chciałam przytulić. Odłożyć książkę i wziąć w ramiona Marię, Mereike i Mariannę bo nie widziałam różnicy narodowościowej, nie widziałam podziału lepsza/gorsza. Każda z postaci była dla mnie osobą, zasługującą na inny, odpowiedniejszy los, niż taki jaki zgotowali im mężczyźni.

"Nocami krzyczą sarny" daje czytelnikowi dużo do myślenia, daje wyrozumiałość wobec pewnych zachowań i pokazuje, jak wiele mogłoby się zmienić na lepsze gdyby nie wszczepiona nienawiść do drugiego człowieka.

Naprawdę gorąco polecam tę pozycję. Warto.

"Nocami krzyczą sarny" jest moim numerem jeden ubiegłego roku, a sięgnęłam po nią dzięki Klubowi Czułej Czytelniczki - była wyborem miesiąca listopad '23. Trzy kobiety, trzy wciągające historie oraz dom i jego tajemnica. Wędrujemy po pokoleniach kobiet, łapiąc oddech jakbyśmy zdobywały Góry Sowie opisywane w powieści, ale nie męczymy się. Czytanie losów i traumy...