Pasjonująca książka. Autor śledzi doświadczenie nowoczesności na przełomie XIX i XX wieku, jego wcześniejsze inspiracje oraz późniejsze następstwo: XXwieczny egzystencjalizm (choć wszystko to w odniesieniu do przełomu XIX i XX wieku). Odnosi swoje analizy do gnostycyzmu, który widzi jako podstawę myśli nowoczesnej oraz zauważa rodzący się nihilizm, któremu jedni twórcy się oddają, a inni próbują mu zaradzić. Dostrzega zagubienie w pustym świecie materialnym, który jest niczym stworzony przez złego demiurga, bunt wobec Boga pozwalającego na istnienie zła, zwątpienie w dotychczas niepodważalne wartości, zwątpienie w istnienie obiektywnej prawdy, zmaganie się ze śmiercią w ogóle czy śmiercią Boga, problem samobójstwa, doświadczenie melancholii. Ważne okazuje się istnienie autentyczne. Widzimy jak nowe odkrycia naukowe załamują wiarę ludzi w wolną wolę i sprawiają że grawitują ku determinizmowi. Jednostka traci poczucie związku ze wspólnotą, nie potrafi też już dłużej wyznawać tych samych co wspólnota wartości. Pojawia się więc kryzys chrześcijaństwa. Dostrzega się również rozważania nad znaczeniem artysty-twórcy. Fascynujące jak aktualne nawet teraz są te rozważania. Myślę że książkę warto przeczytać również dla samych rozmyślań człowieka nad życiem i kondycją ludzką. Książyk korzysta z dorobku pisarzy, filozofów i literaturoznawców, których łączy ze sobą. Mamy więc Świętochowskiego, Przybyszewskiego, Leśmiana, Kasprowicza, Micińskiego, Dostojewskiego, Camusa, Sartre'a, Kanta, Jaspersa, Nietzschego, Heideggera - i innych. Ciekawe dla mnie były przytaczane gnostyckie legendy.

Pasjonująca książka. Autor śledzi doświadczenie nowoczesności na przełomie XIX i XX wieku, jego wcześniejsze inspiracje oraz późniejsze następstwo: XXwieczny egzystencjalizm (choć wszystko to w odniesieniu do przełomu XIX i XX wieku). Odnosi swoje analizy do gnostycyzmu, który widzi jako podstawę myśli nowoczesnej oraz zauważa rodzący się nihilizm, któremu jedni twórcy się...