Ciężkie to dzieło.... Chaotycznie napisane, a do tego miejscami dość pretensjonalne. Całość jawiła mi się jak coś w rodzaju strumienia świadomości. Autor siada i ma zamiar pisać. "I o czym tu napisać? - myśli. "No tak, autobiografia...." I pisze o kolejkach elektrycznych (temat bardzo ważny, jak się okazuje, wraca do niego kilka razy.), by nagle przeskoczyć do opisów swoich przyjaciół. No tak, o rodzinie też by się coś przydało. Więc pisze o dzieciach, żonach (niekoniecznie w tej kolejności) Czytelnik siedzi i czyta... I zastanawia się, o co właściwie chodzi autorowi? Rozumiem, że chce wprowadzić czytającego do swojego świata. Ale dlaczego w taki bełkotliwy sposób. Są w tej naprawdę interesujące ciekawostki. Tylko co z tego skoro giną gdzieś w tej niezbyt przystępnej formie. Ogólnie - nie polecam. Na pewno nie dla tych, którzy chcieliby poznać historię Younga od początku do końca. W sferze faktograficznej mam dość duży niedosyt, np. co do lat 90 - tak na marginesie. I jeszcze jedno. Rozumiem szczerość autora - ale nie wiem, może to już kwestia mojej osobowości i przyjętych wartości moralnych - niemniej... W moich oczach, w świetle przytoczonych przez autora historii, jawił się jako skończony... dupek. Jego sztuki nie oceniam.

Ciężkie to dzieło.... Chaotycznie napisane, a do tego miejscami dość pretensjonalne. Całość jawiła mi się jak coś w rodzaju strumienia świadomości. Autor siada i ma zamiar pisać. "I o czym tu napisać? - myśli. "No tak, autobiografia...." I pisze o kolejkach elektrycznych (temat bardzo ważny, jak się okazuje, wraca do niego kilka razy.), by nagle przeskoczyć do opisów...