Dawanie siebie innym ludziom, przede wszystkim obcym, jest uzależnione od naszej otwartości. To nie jest tylko próba profesjonalizmu. Zostawianie gdzieś cząstki swojej psychiki wypływa ze świadomości doczesności. Zaangażowanie swojego intelektu to gest, wykonany w stronę otaczającego nas społeczeństwa.

Większość ludzi kryguje się, mówiąc: Och, robię to tylko z potrzeby duszy. Nie spodziewam się uznania, nagrody. Cudowne dzieci obawiają się obserwacji innych jak pokazywania palcem.

„Isabel natychmiast zorientowała się, że poznała kogoś, kto rozumie, dlaczego ona sama czuje się jak wybryk natury”

Niestety pustka umysłowa też jest dostrzegana i cenzurowana.
„- No cóż – poddała się Gloria ze słodyczą – mądre kobiety nie chwalą się swoim rozumem. Ona na pewno doskonale potrafi go ukryć.”
Życiowa rola może okazać się tą najważniejszą. Niektóre kobiety brylują na salonach, a inne cieszą się błyskiem fleszy.

Najważniejsza jest NAGRODA.

Dla Anny NAGRODĄ był wyjazd z Drugiej Rzeki. Trzeba było mieć wielkie szczęście, aby opuścić tamten syberyjski gułag. Otoczenie nie nobilitowało więźniów.

„Byli to naukowcy i inżynierowie, zbyt niebezpieczni, by mogli przebywać na wolności, a zarazem zbyt potrzebni, by ich zabić”

Potrzebni, bo rozum otwiera drogę do wolności, poszerza horyzonty, otwiera drogę poznania jednej z największych tajemnic wszechświata.

„Doktor Frankenstein mógłby zajmować się genetyką i stworzyć potwora za pomocą DNA”

W tym cudownym świecie, gdzie nie tylko ratuje się życie, można pomóc je utrzymać. Dla dwojga naukowców, Anny i Adama, los przeznaczył wyjątkową NAGRODĘ – miłość.

Wielkie uczucia rodzą się z małych fascynacji. Fenomenalna nastolatka nagle poczuła powiew porywczej młodości. „Isabel natychmiast zorientowała się, że poznała kogoś, kto rozumie, dlaczego ona sama czuje się jak wybryk natury”. Dla jej mamy najwyższą NAGRODĄ było poznanie wrażliwego mężczyzny, rzadkie spotkania z córką i muzykowanie z Isabel. Niezgodność intencji rodzi się czasem, kiedy jedno z rodziców pragnie NAGDODY na miarę Nobla, a drugie nie czeka na wyróżnienie Grammy.

Biedne, cudowne dziecko zadało sobie pytanie: „Dlaczego każą mi wybierać pomiędzy sobą?

Pan Erich Segal napisał rewelacyjną książkę zatytułowaną „Nagrody”. Większość z postaci sportretowanych przez Autora zasługiwała na nagrodę. Pan Segal ukazał rodzinę z punktu widzenia dziecka. Szkoła geniuszy nie jest podstawowym stopniem edukacji, choć proponuje słuszną motywację. Autor już przed dwudziestu ośmiu laty napisał o badaniach genetycznych i ich zastosowaniu w ochronie życia. Nie straszył sztuczną inteligencją. Nie próbował wskoczyć na uciekającą falę trendu. Gdyby nie drobny druk wydania kieszonkowego, wchłonąłbym tę powieść bez przerw. Świetna proza, doskonały styl, elegancki dowcip, nieprzeludniona fabuła bez zapychaczy. Czegóż więcej potrzeba?

Dawanie siebie innym ludziom, przede wszystkim obcym, jest uzależnione od naszej otwartości. To nie jest tylko próba profesjonalizmu. Zostawianie gdzieś cząstki swojej psychiki wypływa ze świadomości doczesności. Zaangażowanie swojego intelektu to gest, wykonany w stronę otaczającego nas społeczeństwa.

Większość ludzi kryguje się, mówiąc: Och, robię to tylko z potrzeby...