„Wiedziałam, że ktoś umarł, kiedy tylko kierowniczka zawołała mnie do telefonu.”
Tak pomyślała narratorka mrocznej, dusznej, gęstej od lęku, niepewności i tajemnic opowieści, osiemnastoletnia Tessa. Nie przypuszczała jednak, że to ojciec. Należał do rodzinnej karty historii, do której nie zamierzała wracać. Jego śmierć zmusiła ją do powrotu do rodzinnego miasteczka Fayette w Pensylwanii. Miejsca, z którego wyruszyła w świat mając osiem lat, a właściwie, z którego musiała uciekać w dramatycznych okolicznościach, tracąc w nich matkę. Teraz miała wrócić do znienawidzonego domu o brązowych ścianach z rozchwianymi schodami na ganek, z którego zabrano jej ojca do więzienia. Do przyjaciółki Callie, z którą nie utrzymywała kontaktu od dziesięciu lat. Do śladów po zaginionej siostrze, która uciekła z domu. Do jednej z tych niepozornych miejscowości, którymi nikt nie zawraca sobie głowy, a ludzie w nich tylko dorastają i natychmiast wyjeżdżają.
Gdyby nie zła sława „Potwora znad Rzeki Ohio” – Wayatta Stokesa.
Mordercy, „który dusił swoje ofiary i porzucał ich nagie ciała na brzegu rzeki”. Pierwszą była siedemnastoletnia uciekinierka z domu. Osiem miesięcy później dwudziestoletnia prostytutka. Rok potem dziewiętnastoletnia striptizerka.
A po niej Lori.
Koleżanka Tessy i kuzynka Callie. Powrót do Fayette nie tylko przywoływał bolesne wspomnienia, które Tessa zamierzała zostawić w tyle, ale również obudził wyrzuty sumienia, a te z kolei wątpliwości, czy Stokes jest faktycznie mordercą. Niepewność tę wzmogło kolejne zabójstwo jej drugiej koleżanki, Ariel. Chęć wyprostowania sprawy ze Stokesem w nowych okolicznościach podważających jego winę zmusiło dziewczynę do zrewidowania własnych, obciążających mężczyznę zeznań sprzed dziesięciu lat. Do poszukania odpowiedzi na wszystkie pytania, jakie nasuwały się jej ze śmiercią Lori i teraz Ariel. Do podjęcia niebezpiecznego śledztwa na własną rękę, by ostatecznie zamknąć ten rozdział życia już na zawsze.
By nigdy już nie wrócić do Fayette.
Nie przypuszczała, że jej poszukiwania będą przypominały skok w króliczą norę, na dnie której śmierć przyjaciółek i ich morderca nie będą miały większego znaczenia w obliczu odkrytej, przerażającej i koszmarnej prawdy o jej rodzinie.
Autorka stworzyła mroczną opowieść o potworze, który czai się w każdym z nas. W ludziach lubiących krzywdzić innych ujawnia się stale, a ci pozornie nieszkodliwi potrzebują do tego tylko pretekstu. Sprzyjających okoliczności do jego wyjścia z cienia mroku duszy i umysłu. To ten przyczajony potwór w nas sprawia, że nie ma na świecie takiego miejsca, które byłoby bezpieczne. W każdym kryją się mroczne zakamarki, w których czają się wstydliwe tajemnice, groźne sekrety, niebezpieczne kłamstwa, śmiertelne wybory, bolesne przemilczenia czy krzywdzące opinie. To może być zwykły dom, niepozorne miasteczko, przeciętna rodzina i niewinnie wyglądający człowiek, a nawet dziecko. Przez te wszystkie zakamarki w miasteczku i w ludziach musiała przejść Tessa, snując mroczną opowieść z przeszłości, której dalszy ciąg była zmuszona poprowadzić po dziesięciu latach odcinania się od niej. Wśród ludzi, z których każdy chował w sobie takiego potwora. Zaglądając do jednego mrocznego zakamarka, odnajdywała drogę do następnego z kolejnym, przerażającym faktem. A każdy mroczniejszy i bardziej zaskakujący od poprzedniego. Ich nagromadzenie w szokującym finale, stworzyło porażający obraz psychiki ludzkiej, który nie przyniósł mi ulgi.
Ale to też opowieść o sile prawdy.
Nawet nie dobra, ale nieodpartej potrzebie prawdy, która wyciągając z tych zakamarków duszy ludzkiej czające się w nich potwory, wprowadzała chwilowy stan pożądanej równowagi i zrozumienia, które osiągamy poprzez stałe balansowanie między byciem człowiekiem a potworem. Poprzez walkę, która trwa całe życie. W każdej rodzinie, domu i miasteczku.
W każdym z nas.
http://naostrzuksiazki.pl/

„Wiedziałam, że ktoś umarł, kiedy tylko kierowniczka zawołała mnie do telefonu.”
Tak pomyślała narratorka mrocznej, dusznej, gęstej od lęku, niepewności i tajemnic opowieści, osiemnastoletnia Tessa. Nie przypuszczała jednak, że to ojciec. Należał do rodzinnej karty historii, do której nie zamierzała wracać. Jego śmierć zmusiła ją do powrotu do rodzinnego miasteczka...