Życie w Rosji od czasów zamierzchłych od Rusi, która na przeszło dwieście lat dostała się pod panowanie Mongołów poprzez Iwana Groźnego, Piotra I, Katarzynę Wielką, Leninów, Stalinów i innych sk...synów zawsze było koszmarnie ciężkie dla zwykłych śmiertelników, znikąd nadziei i pocieszenia, jedynym źródłem nadziei (poza religią) było co ?...był alkohol i jego wszelkiej maści odmiany- spożywany w ogromnych ilościach i w różnych konfiguracjach.

Za autorem piszącym o „sobie” (?) jako o ekspercie w dziedzinie przyrządzania koktajli pozwolę sobie na przytoczenie cytatu z jego dzieła:
„Krótko mówiąc proponuję wam koktajl »Psia krew«, napój, który przyćmiewa wszystko.
To już nie napój, lecz niebiańska muzyka. Co jest najwspanialsze na świecie?. Walka o wyzwolenie ludzkości, ale jeszcze wspanialsze jest, co następuje (proszę pisać):
Piwo żygulowskie 100 g
Szampon »bogacz Sadko« 30 g
Rezol, płyn do zwalczania łupieżu 70 g
klej BF 15 g
Płyn hamulcowy 30 g
Dezynsektal, środek owadobójczy 30 g
Wszystko to winno w ciągu tygodnia naciągnąć na tytoniu, a następnie zostać podane do stołu”.
Zabawne i straszne, ale zdecydowanie bardziej straszne tak jak cała wymowa dzieła.

Wieniedikt Jerofiejew określa swoje dzieło mianem poematu, wielu po przeczytaniu przyrównuje owo dzieło do „Odysei”.
Doskonały i nieodżałowany Andrzej Drawicz tłumacz tego dzieła mówi o nim w ten sposób:
„Moskwa-Pietuszki może w naiwnym odbiorze sprawiać wrażenie rwącego potoku bezładnej, alkoholicznej maligny.
To jednak pozór. W istocie mamy do czynienia z kunsztowną, wielopiętrową parabolą w szatach ludowego śmiechowiska; z opowieścią o bezwyjściowości rosyjskiego losu, z którego ucieczką jest jedynie pijaństwo, ale i ono prowadzi donikąd.
To niespełnialne marzenie o wolności, z szaleństwem rozpasanych parodii i przedrzeźnień, z wielką kupą gorzkiego śmiechu, spuentowanego bezlitosnym, zimnym ciosem stali”.


Nic dodać, nic ująć do słów mistrza Drawicza, który określał Jerofiejewa rosyjskim Kafką.
Mnie osobiście „Moskwa-Pietuszki” prawdę powiedziawszy- bardziej przypomina stylem sztukę „Czekając na Godota” Samuela Becketta niż F. Kafkę, choć może w istocie ostatnie 30-40 stron prezentuje kafkowską atmosferę- tak chyba coś w tym jest.
Tak czy inaczej, jeśli czytelnik po przeczytaniu porównuje dzieło Jerofiejewa z takimi gigantami literatury światowej, jak F. Kafka, czy S. Beckett to już wystarczająca rekomendacja do sięgnięcia po książkę "Moskwa-Pietuszki".

Prawdę mówiąc, powyższą książkę przeczytałem w pewnym sensie dwukrotnie- tzn. raz wysłuchałem i raz przeczytałem i przyznam, że audiobook w wykonaniu Romana Wilhelmiego to coś wspaniałego, o ile nie jestem zwolennikiem audiobooków, o tyle wykonanie Romana Wilhelmiego skłania mnie do zrewidowania swych poglądów w tej kwestii. R. Wilhelmi doskonale oddaje klimat utworu: w najdrobniejszych szczegółach jest perfekcyjny i wiarygodny, a co za tym idzie przekonujący.

„Moskwa-Pietuszki” to książka z pozoru tylko zabawna, to tak jak oglądanie na YouTube pijanego w sztok staruszka, nieumiejącego utrzymać równowagi i lądującego ciągle w rowie...z pozoru niby śmieszne, ale ile w tym wszystkim ludzkiej tragedii, ile upodlenie i zawodu, tak wobec siebie, jak i najbliższych, czy jest coś bardziej tragicznego, od upadającego, a w konsekwencji upadłego człowieka?. POLECAM.

Życie w Rosji od czasów zamierzchłych od Rusi, która na przeszło dwieście lat dostała się pod panowanie Mongołów poprzez Iwana Groźnego, Piotra I, Katarzynę Wielką, Leninów, Stalinów i innych sk...synów zawsze było koszmarnie ciężkie dla zwykłych śmiertelników, znikąd nadziei i pocieszenia, jedynym źródłem nadziei (poza religią) było co ?...był alkohol i jego wszelkiej...