Mam tylko jedno słowo, żeby opisać "Moje życie z psem imieniem George": irytująca. Chociaż czyta się lekko, to często były momenty, w których miałam nieodpartą chęć, by rzucić książką o ścianę. Powstrzymywał mnie jedynie fakt, że była ona wypożyczona z biblioteki.
Główna bohaterka, Judith Summers, w momencie rozpoczęcia akcji jest świeżo owdowiałą kobietą w średnim wieku, z bodajże ośmioletnim synem. Pewnego razu postanawiają kupić psa (tak, zawsze mnie irytuje ten moment, w którym nikt nie wpadnie na genialny pomysł adoptowania czworonoga, za darmo, ze schroniska), którego następnie trzymają w domu jako nowego członka rodziny. Tu uderzyła mnie naiwność głównej bohaterki-autorki, która jest na tyle leniwa i niezdecydowana, że kompletnie olewa nauczenie psa podstawowych manier, najwyraźniej sądząc, że pies jest na tyle grzeczny, na ile ślicznie wygląda. Jedyne, co robi, by przygotować się do opieki nad spanielem, jest dogłębna analiza historii tej rasy, której szczegółowy opis, moim zdaniem, mogła sobie oszczędzić. W rezultacie, przez całą książkę przewijają się głupie, nie powiedzieć, żenujące, wręcz dziecinne wypowiedzi, takie, jak (cytuję):
"Kochanie, jak można kazać psu być cicho?" albo "To tylko mały pies, Zach. Nic na to nie poradzi, że puszcza bąki."
Jedyny raz, gdy się zaśmiałam (bo ponoć książka miała być śmieszna), nastąpił wtedy, gdy pada zdanie (nie cytuję dosłownie książki) "Czy nie można po prostu wytresować psa, żeby nie był agresywny?". A, jak doskonale można się przekonać w trakcie lektury, Judith jest wprost mistrzynią tresury psów.

Jednak, nie odradzam nieprzeczytania książki, bo rozumiem, że komuś mogłaby się spodobać.

Mam tylko jedno słowo, żeby opisać "Moje życie z psem imieniem George": irytująca. Chociaż czyta się lekko, to często były momenty, w których miałam nieodpartą chęć, by rzucić książką o ścianę. Powstrzymywał mnie jedynie fakt, że była ona wypożyczona z biblioteki.
Główna bohaterka, Judith Summers, w momencie rozpoczęcia akcji jest świeżo owdowiałą kobietą w średnim wieku, z...