Bardzo dobra książka, choć trochę nierówna. O ile na początku mamy dość szczegółowe opisy wrażeń, emocji, o tyle pod koniec czułem się, jakbym czytał sprawozdanie. Nie mniej jednak warto, zdecydowanie, przeczytać tę książkę z wielu powodów. Po pierwsze, jest dobrze napisaną, pełną humoru opowieścią o Francji z perspektywy kogoś, kto francuzem nie jest, a przy megalomanii narodowej ludzi znad Sekwany, to ma dość duże znaczenie. Po drugie, dla każdego kto kocha kuchnię, opowieść o tym, jak ciężko ale i satysfakcjonująco się w niej pracuje, co można zrobić, jakie potrawy gotować - to lektura, że się tak brzydko wyrażę - obowiązkowa. Po trzecie, książka ta uczy nas nieco amerykańskości. Podejścia do rozwiązywania problemów, w ogóle do życia. Gdyby Julia Child przejmowała się każdym drobiazgiem, jak czasem my, w ogóle nie doszłaby do tego, do czego doszła. No i wreszcie, powodem do przeczytania "Mojego życia we Francji" jest to, że można zobaczyć, jak wspaniale można przeżyć własne życie, tylko trzeba mieć pasję, cierpliwość i kogoś kochanego u boku. Polecam.

Bardzo dobra książka, choć trochę nierówna. O ile na początku mamy dość szczegółowe opisy wrażeń, emocji, o tyle pod koniec czułem się, jakbym czytał sprawozdanie. Nie mniej jednak warto, zdecydowanie, przeczytać tę książkę z wielu powodów. Po pierwsze, jest dobrze napisaną, pełną humoru opowieścią o Francji z perspektywy kogoś, kto francuzem nie jest, a przy megalomanii...