To nie jest tak, że Rzesza Niemiecka po zaatakowaniu Polski z góry założyła, iż Francja i Wielka Brytania będą biernie obserwować, jak Wehrmacht zdobywa Warszawę. Hitler spodziewał się oporu ze strony państw Europy Zachodniej, dlatego też wszystkie dostępne operacyjnie niemieckie łodzie podwodne jeszcze przed końcem sierpnia tysiąc dziewięćset trzydziestego dziewiątego roku udały się na Atlantyk, aby zabezpieczyć zachodnią flankę. Początkowo wojna na morzach i oceanach przebiegała niemrawo, ale od czerwca tysiąc dziewięćset czterdziestego roku alianckie i niemieckie okręty ścierały się regularnie.

Prawdziwym postrachem były U-Booty. Ta nieliczna flota okazała się niezwykle groźną bronią. Dzięki strategii „wilczych stad” (atakowaniu w grupach) alianci ponosili ogromne starty. W ten sposób III Rzesza chciała odizolować Wielką Brytanię i doprowadzić do załamania tamtejszej gospodarki. Dlatego też tak istotna dla Brytyjczyków była współpraca ze Stanami Zjednoczonymi Ameryki i transportowany stamtąd ładunek (przede wszystkim paliwo).

Skoro mamy zarysowane tło, to możemy przejść do fabuły. Akcja „Misji Greyhound” rozgrywa się w ciągu pięćdziesięciu dwóch godzin początku roku tysiąc dziewięćset czterdziestego drugiego, kiedy to komandor porucznik marynarki wojennej George Krause przewodzi eskorcie transportowców i niszczycieli z USA na drugą stronę Oceanu Atlantyckiego. Kapitan, po krótkiej drzemce, zmuszony jest zmierzyć się nie tylko z licznymi U-Bootami grasującymi w pobliżu konwoju, ale i głodem, chłodem, wilgocią oraz zmęczeniem. Jakby tego było mało, to Krause zmaga się z własnymi demonami. Kapitan jest nieszczęśliwym, uzależnionym od kofeiny oficerem uznanym przez środowisko marynistyczne za zdolnego, ale bez perspektyw. Brakuje mu więc pewności siebie, gdyż ma świadomość, że gdyby nie wojna, to nigdy nie dostałby tak odpowiedzialnego zadania. Każdą decyzję poprzedza wnikliwymi analizami i nierzadko zdaje się na łaskę Boga. Jednocześnie wie, jak trudne zadanie otrzymał, ale przez cały czas trwania ataków niemieckich okrętów podwodnych nie schodzi z posterunku.

C. S. Forester po mistrzowsku zaprezentował nam zmagania kilku niszczycieli z niewidzialnym (ale słyszalnym) wrogiem. Szybko wchodzimy w skórę kapitana i z każdą kolejną stroną czujemy coraz większe zmęczenie, głód, chłód, parcie na pęcherz, a także stres powodowany ciągłym napięciem. I chociaż marynistyczny styl wypowiedzi jest zachowany – przez co liczne „aye, aye, sir” i „bardzo dobrze” zaczynają nas momentami nużyć – to jednak bez tego wszystkiego lektura tej książki byłaby czymś kompletnie innym, a przez to gorszym.

Autorowi trzeba także oddać, że wyjątkowo sprawnie oddał dwie interesujące kwestie. Pierwsza to rola Krausego jako przewodnika stada. Dzięki licznym cytatom z Pisma Świętego zaczynamy postrzegać kapitana jako dobrego pasterza, który nijako zmuszony jest nie tylko samodzielnie dźwigać swój krzyż, ale i ponieść konsekwencje ewentualnego niepowodzenia. Drugie interesujące w „Misji Greyhound” zagadnienie dotyczy przeznaczenia i naszego miejsca we wszechświecie. Krause ma świadomość swej małości, co powoduje, że odpowiedzialnie i pokornie podchodzi do zagrożenia i możliwości rychłej śmierci. Ponadto wie, że gdyby nie rozstanie z ukochaną kobietą, to prawdopodobnie zginąłby w Pearl Harbor. Ma również świadomość, że to właśnie przez wojnę dostał trudne i wymagające zadanie poprowadzenia eskorty. Tak więc to my musimy zdecydować, czy przewodzenie eskorcie to zrządzenie losu, czy może boski plan.

„Misja Greyhound” to naprawdę niezła książka o trochę zbyt zniechęcającym początku. Warto jednak dać szansę, przyzwyczaić się do stylu Forestera i pozwolić się wciągnąć w morską przygodę (przyprawioną szczyptą rozważań o przeznaczeniu). W inny wypadku ominie was emocjonująca walka o przetrwanie.

Michał Wnuk