Książka wyjątkowa - oryginalna, momentami przezabawna, ale nie mogłam jej skończyć, w ostatecznym rozrachunku zanudziła mnie na śmierć.

Rzecz dzieje się w bliżej nieokreślonym mieście w Irlandii Północnej w okresie terrorystycznej walki Irlandczyków z Brytyjczykami, a więc lata 70-te, lata dorastania narratorki. Wspaniale opisuje ten świat "my" i "oni" - utkwiło mi w pamięci, że nawet wybór imion dla dzieci miał podłoże walki politycznej. Jest trochę takich wstawek (dla mnie nawet za mało), oprócz tego po prostu proza życia w prowincjonalnym miasteczku w Irlandii Północnej to dla mnie - interesującej się Wielką Brytanią, Irlandią - mega ciekawe. Dlatego czytałam i czytałam, chcąc więcej.

Do pewnego momentu wybór formatu, stylu książki też mnie urzekł - właśnie ten irlandzki strumień świadomości. Ciąg myśli i zdarzeń, historyjek i ploteczek o tym i o tamtym, o tych, o tamtych... No właśnie do momentu, kiedy już mi się to znudziło, przejadło, trudno mi się było w tym ciągu skupić i pozostać w temacie wyznaczonym przez autorkę. Raczej odpływałam, ale już w swoją stronę, "budziłam się" wiele stron dalej, totalnie w innym miejscu niż chciała autorka, a powroty były bardzo ciężkie.

A Milkman... no cóż, to chyba tylko pretekst, tło tych opisów. W każdym razie o Milkmanie nie mam nic do powiedzenia.

Książka wyjątkowa - oryginalna, momentami przezabawna, ale nie mogłam jej skończyć, w ostatecznym rozrachunku zanudziła mnie na śmierć.

Rzecz dzieje się w bliżej nieokreślonym mieście w Irlandii Północnej w okresie terrorystycznej walki Irlandczyków z Brytyjczykami, a więc lata 70-te, lata dorastania narratorki. Wspaniale opisuje ten świat "my" i "oni" - utkwiło mi w...