Nie będę ukrywała, że twórczość Louise Glück, laureatki Nagrody Nobla, znałam, gdyż oprócz tego, że wiedziałam, że miała w swoim dorobku wiersze, to na tym moja wiedza się kończyła. Z racji tego, że wiersze do mojej wrażliwości nie trafiają i o mnie przemawia proza, nie próbowałam nawet przekonać się w czym tkwi ich fenomen. Okazało się jednak, że oprócz wierszy autorka spłodziła kilka może nie najbardziej obszernych, ale jednak powieści, a skoro takie znalazłam w wersji ebookowej na Storytelu to łącząc przyjemne z pożytecznym, bo zamieszczone zostały one w wersji anglojęzycznej sięgnęłam po jedną z nich.
Wybrałam powieść "Marigold i Rose" (jeśli miałaby mieć swój polski tytuł to pewnie brzmiałby on „Nagietek i Róża”, chociaż zważywszy na fakt, że imion się nie tłumaczy może zostałby ten tytuł w oryginale😊). Wybór był jak najbardziej trafny, gdyż autorka przenosi nas w fascynujący świat niemowlęcych bliźniaczek opisując go ich oczami i z ich perspektywy, oddając ich przemyślenia i uczucia. Ta konwencja mi się spodobała, gdyż rozważania dziewczynek mimo ich wieku są ubrana w bardzo dostojne słowa, w wyważone stwierdzenia i trafne obserwacje ich codziennej rzeczywistości, w której z każdym dniem w oczach ich rodziców nabierają nowych umiejętności, a które zaklęte są w niemocy ich wyrażenia przez same dziewczynki.
Książka, choć napisana w formie opowiadania, przypomina wręcz bajkę. Louise Glück z sukcesem łączy w niej elementy codziennego życia z odrobiną metafizycznego ujęcia dziecięcego, a raczej niemowlęcego świata. Z resztą równymi uczestnikami tej opowieści są także rodzice i babcie niemowląt. Matka i Ojciec, Babcia i Druga Babcia, jak mówią o nich dziewczynki, czasem ich dziwią, czasem ich śmieszą, czasem ich denerwują, a czasem rozczarowują, choć oczywiście swój sprzeciw lub zadowolenie mogą one zewnętrznie wyrazić jedynie w grymasie, uśmiechu lub płacz. Wewnętrznie prowadzą one jednak rozbudowane dialogi pełne interesujących spostrzeżeń o świecie dorosłych.
Na pierwszym planie oczywiście znajdują się jednak bliźniaczki, Marigold i Rose, a ściślej ich pierwszy rok życia prowadzący do odkrywania otaczającego je świata. To obserwacja ich rozwoju i odkrywania nowych rzeczy stanowi rdzeń tej opowieści. Ich pierwsze kroki, pierwsze słowa, pierwsze interakcje z rodzicami, to wszystko zostaje ujęte w piękny i zarazem przystępny sposób. Autorka zdaje się wnikliwie studiować każdy ich gest, każde spojrzenie, by oddać to wprost magiczne i niepowtarzalne doświadczenie pierwszego roku życia.
Co wyróżnia tę powieść to język i styl pisarski Louise Glück. Jej słowa są niezwykle precyzyjne i delikatne, a zarazem niosą w sobie wielką siłę i głębię. Autorka potrafi sprawić, że zwykłe, codzienne sytuacje nabierają nowego znaczenia i stają się refleksją nad istnieniem, czasem i przemijaniem. Dodatkowo jest to wyjątkowo zabawna historia, gdyż Glück doskonale balansuje między lekkością a powagą, co sprawia, że czytelnik jest zarówno wzruszony, jak i rozbawiony. Bajkowy charakter książki sprawia, że nawet najbardziej zwyczajne sytuacje stają się niezwykłe.
Do mnie ta forma przemawia. Polecam zatem serdecznie taką odsłonę twórczości autorki.

Nie będę ukrywała, że twórczość Louise Glück, laureatki Nagrody Nobla, znałam, gdyż oprócz tego, że wiedziałam, że miała w swoim dorobku wiersze, to na tym moja wiedza się kończyła. Z racji tego, że wiersze do mojej wrażliwości nie trafiają i o mnie przemawia proza, nie próbowałam nawet przekonać się w czym tkwi ich fenomen. Okazało się jednak, że oprócz wierszy autorka...