Pierwsze rozdziały książki mogą nie zrobić większego wrażenia: historia ciężka ze względu na wagę tematu, komunikatywnie opowiedziana z nieco odmiennej perspektywy, bo oczami przedwcześnie zmarłej młodej heteroseksualnej kobiety z dużego miasta, której niczym niewyróżniające się życie wywraca do góry nogami diagnoza śmiertelnej choroby. Opowieść o szoku, niezgodzie, stopniowym wsiąkaniu w szpitalne rytuały, jednym słowem: o stawaniu-się-chorą-na-raka.
Tyle że w tym miejscu w tej tragicznie banalnej i banalnie tragicznej historii pod powierzchnią z pozoru anegdotycznych opisów wzbiera stopniowo, niezauważalnie potężny, niepowstrzymany ruch kontra: przewrotny, bezkompromisowy gest sprzeciwu wobec stania-się-chorą, ale co ważne, traktowany nie jako akt jednostkowego heroizmu, lecz wręcz przeciwnie: jako odpór dawany opresywności kulturowej narracji o raku, przydzielającej chorym i ich otoczeniu tragiczne role w rakowym scenariuszu i podsuwającym kojące racjonalizacje choroby. I to odpór skuteczny i strategicznie przemyślany, bowiem "Mięcho" przeciwstawia kliszom i teleologiom potężną, afirmatywną, zakorzenioną w cielesnym doświadczeniu skoncentrowaną wiązkę energię życiowej. To próba opowiedzenia o śmiertelnej chorobie poza językiem martyrologii, teologii, heroizmu, wymknięcia się kategoryzacjom wpisującym osobę chorą już nie w porządek życia, a śmierci. W tej opowieści chore ciało już nie jest polem walki, lecz nadal, a nawet jeszcze bardziej intensywnie, porowatym, tętniącym i czułym medium kreowania i odczuwania przyjemności, przestrzenią twórczego wytyczania sobie nowych granic, a nie rezygnacji pod naporem ograniczeń. I mimo że załączone wywiady z onkolożką i psycholożką pozostawiają spory niedosyt (rozmówczynie wypadają na tle Żukowskiej dość blado), z trzech zebranych wyłania się w sumie zarys potężnego projektu emancypacji - nie przez walkę, bohaterstwo, wiarę w siłę wyższą, wolę bóstwa czy winę, ale zupełnie i dosłownie, jak głosi tytuł - przez wyzwalającą zgodę na stanie się mięchem.

Pierwsze rozdziały książki mogą nie zrobić większego wrażenia: historia ciężka ze względu na wagę tematu, komunikatywnie opowiedziana z nieco odmiennej perspektywy, bo oczami przedwcześnie zmarłej młodej heteroseksualnej kobiety z dużego miasta, której niczym niewyróżniające się życie wywraca do góry nogami diagnoza śmiertelnej choroby. Opowieść o szoku, niezgodzie,...