Najszerzej komentowany i najbardziej rozpoznawalny utwór Jarosława Iwaszkiewicza, w którym autor, jak i jego główny bohater, ksiądz Suryn, dumają nad jednym z najstarszych zagadnień filozoficznych: skąd zło? Odpowiedź jest bardzo złożona, a „Matka Joanna od aniołów” jest taką bardzo długą literacką linijką, na której zaznaczone są, często zupełnie opozycyjne, opcje i wyjaśnienia reprezentujące różne głosy na panelu dyskusyjnym. Wśród „dyskutantów” są tacy, jak lokalny rabin, który nie bez racji zauważa, że Jahwe od wieków znęca się nad wybranym przez siebie narodem; albo tacy jak siostra Małgorzata, która dając upust uciechom świeckiego życia, jako jedyna nie stała się celem szatańskich ataków. Mamy zasugerowane rozwiązania czysto negacyjne (to żadne siły nadprzyrodzone) po filozofię manichejską. To opowiadanie jest całkiem mocno upakowane jak na 150-stronicowy utworek, ale i tak ma wady typowe dla krótkiej formy: te rozważania z konieczności nie są specjalnie zawiłe, nie są wyczerpujące, czasami musimy je sobie wydłubać i to ze scen, które na pierwszy rzut oka nie są specjalnie istotne. Być może zresztą jest tak, że ja - totalny olewus i ignorant w zakresie krótkiej prozy - nie umiem sobie już nic więcej z tego utworu wykopać. Po lekturze mam poczucie niedosytu i jestem dalej głodny.

Najszerzej komentowany i najbardziej rozpoznawalny utwór Jarosława Iwaszkiewicza, w którym autor, jak i jego główny bohater, ksiądz Suryn, dumają nad jednym z najstarszych zagadnień filozoficznych: skąd zło? Odpowiedź jest bardzo złożona, a „Matka Joanna od aniołów” jest taką bardzo długą literacką linijką, na której zaznaczone są, często zupełnie opozycyjne, opcje i...