Autorzy tej antologii poruszyli bardzo interesujący temat, gdyż kat budzi wśród zwykłych ludzi zarazem lęk, szacunek, strach, pogardę i fascynację - niezależnie od tego, czy narzędziem jego pracy jest miecz, gilotyna czy krzesło elektryczne. Przedstawiciele niewielu zawodów mogą powiedzieć to o sobie, zatem to temat na ciekawą lekturę. Okazało się jednak, że tematyka wcale nie jest aż tak porywająca, a praca kata sprowadza się zasadniczo do mechanicznych czynności. Wprowadzenie klienta, zwyczajowa formułka, cios/pociągnięcie z dźwignię/naciśnięcie na spust i następny proszę. Prawie wszystkie opowiadania (mocno na tym tle wyróżnia się tylko opowiadanie Jacka Komudy, ono akurat pasuje do tego zbioru jak wół do karety) oparte są na jednym z dwóch schematów: rozważania solidnego kata, który swojej pracy nie uwielbia, ale wie że jest potrzebna i stara się ją wykonywać sumiennie, albo przemyślenia zwyrodniałego sadysty, lubujący się we krwi i cierpieniu. Nie żebym miał do nich jakieś większe zastrzeżenia - ale dominujące w nich motywy i przemyślenia są tak podobne, że pod koniec nie mogłem pozbyć się irytującego uczucia ,,zaraz, czy ja tego nie czytałem przed chwilą?". Oczywiście znajdzie się w tym zbiorze parę perełek, ale ogólnie mnie nie zachwycił. Również dlatego, że dwa z przeczytanych w nim opowiadań (Piekary i Komudy) czytałem już w innych książkach, a nie lubię gdy ktoś karze mi płacić za to samo dwa razy.

Autorzy tej antologii poruszyli bardzo interesujący temat, gdyż kat budzi wśród zwykłych ludzi zarazem lęk, szacunek, strach, pogardę i fascynację - niezależnie od tego, czy narzędziem jego pracy jest miecz, gilotyna czy krzesło elektryczne. Przedstawiciele niewielu zawodów mogą powiedzieć to o sobie, zatem to temat na ciekawą lekturę. Okazało się jednak, że tematyka wcale...