Gdyby więcej ludzi rozumiało, jak to miło, gdy dom rozciąga się poza nasze własne zamknięte drzwi i poza zamknięte drzwi sąsiadów, że sięga do lokalnej kooperatywy spożywczej, do biblioteki i chodników rozsadzonych przez korzenie starych drzew- gdybyśmy wszyscy patrzyli szerzej- bylibyśmy w całkiem innym miejscu.(...)Bylibyśmy mniej samotni, niezależnie od rozmiarów naszego domu albo zasobności konta w banku, niezależnie od tego, czy jesteśmy zdrowi, czy mamy chore serce. Zaczęlibyśmy dostrzegać, że zmienił się wiatr i nadchodzi burza albo że brzdąc znajomych postanowił usmarować się obiadem, zamiast go zjeść. Zrozumielibyśmy, że każda minuta liczy się jak coś ponadczasowego i jeśli zechcemy, znajdziemy drogę do tych wielkich, a zarazem drobnych chwil.

Gdyby więcej ludzi rozumiało, jak to miło, gdy dom rozciąga się poza nasze własne zamknięte drzwi i poza zamknięte drzwi sąsiadów, że sięga ...

Myślałam, że coś na tym zyskam, i zyskałam- nawet więcej, niż mi się zdawało. Odkryłam nowy sposób patrzenia na niebo, zimę, deszcz, sąsiadów i na samą siebie, a także nowe sposoby spędzania czasu. A co najważniejsze, przypadkiem odkryłam nowy rodzaj szczęścia, w którym nie chodzi o to, żeby mieć, co się chce, ale o to, żeby chcieć tego, co się ma. Takie szczęście niekoniecznie wymaga komfortu (albo posiadania pieniędzy czy nieruchomości), ale wiąże się z pewną głębszą satysfakcją- poczuciem pokory i wdzięczności oraz lepszego zrozumienia tego, kim jestem w głębi serca.

Myślałam, że coś na tym zyskam, i zyskałam- nawet więcej, niż mi się zdawało. Odkryłam nowy sposób patrzenia na niebo, zimę, deszcz, sąsiadó...

(...) ludzie dzwoniący z informacją, że nie przyjdą do pracy, mówią tylko o koszmarnych rzeczach. Nikt nie bierze urlopu, bo się zakochał albo dlatego, że nie potrafi sobie wyobrazić choćby minuty z dala od dziecka.

(...) ludzie dzwoniący z informacją, że nie przyjdą do pracy, mówią tylko o koszmarnych rzeczach. Nikt nie bierze urlopu, bo się zakochał al...