Trzeci tom opowieści o mademoiselle Oiseau i jej młodej sąsiadce Isabelli przynosi kolejne niespodzianki. Po paryskiej przygodzie z odkrywaniem magii w codzienności w pierwszym tomie i wyprawie do przeszłości tytułowej bohaterki w zakamarki Paryża, jego okolic, a także Wenecji w następnym, tym razem zagłębimy się w ukrytą gdzieś ponad dachami miasta krainę Argentynię, odkrywającą tajemnice życia obu głównych postaci.

Argentynia to miejsce wymyślone i stworzone przez Matyldę, siostrę mademoiselle Oiseau, która chciała przenieść do Paryża swój ulubiony kraj. Wszystko jest tam fascynujące i tajemnicze, ludzie mają barwne osobowości i żyją niesztampowo. Zachodzą tam tajemnicze zjawiska, zaprzeczające prawom fizyki – ludzie nie mają wieku, przedmioty przenoszą się tajemniczo w czasie i przestrzeni, rozgrywają się wydarzenia sprzed wielu lat. Dla Isabelli najważniejsze okaże się jednak odkrycie pewnej rodzinnej tajemnicy i obecność przy tym mademoiselle Oiseau – jej przyjaciółki, mentorki i mistrzyni w nauce sztuki życia i kobiecości. Bowiem to kobiety napędzają akcję w tym świecie – przez swoje namiętności, smutek, odwagę i siłę oraz nieugaszoną pasję życia.

Powieści, bardzo kobiece i bardzo francuskie, choć stworzone przez szwedzką autorkę i ilustratorkę z tego samego kraju, stanowią rodzaj mądrych baśni dla czytelników złaknionych fantazji, radości życia, elegancji i piękna. Zarówno tekst, jak i zjawiskowe, bardzo ekspresyjne i fantazyjne barwne ilustracje przypominają czasy, gdy dorośli czytelnicy traktowali czytanie książek jako formę obcowania ze sztuką, te bowiem były nie tylko starannie wydane, ale także ilustrowane. Wszystkie trzy dotychczas stworzone przez autorki tomy (wyglądamy następnych) stanowią także rodzaj literackiej zagadki – trudno bowiem orzec, czy powstały dla dzieci, czy dla dorosłych. Czy to ma jednak jakieś znaczenie dla zachwyconych nimi czytelników?

Mademoiselle Oiseau i towarzysząca jej dziewięcioletnia Isabella od pierwszego tomu („Historia Mademoiselle Oiseau”) porwały moją wyobraźnię. Pełne kotów, ptaków, zwiewnych strojów oraz niespotykanych mebli i rozwiązań architektonicznych powieści koncentrują się jednak, w istocie rzeczy, na relacji. Przedziwna przyjaźń, łącząca niemającą wieku (wieczną) kobietę, będącą kwintesencją elegancji, zwiewności, siły i czaru życia, oraz szarą, niezauważalną, nieśmiałą i smutną dziewięciolatkę, wywołuje nie tylko zdziwienie, ale także rodzi przypuszczenia o ukrytym znaczeniu tej relacji. Może być ona metaforą dwóch stron kobiecości – szukającej swojego miejsca dziewczynki i pewnej siebie kobiety – lub też stanowić bardziej ogólne połączenie dwóch aspektów ludzkiego życia: miłości i radości życia oraz lęku i rezygnacji z udziału w nim.

Z tęsknotą wypatrując dalszych tomów, fantazjuję o tym, czym też zaskoczą nas autorki w następnej książce. Ich fantazja, polot i radość tworzenia przynoszą bowiem opowieść, która za każdym razem obdarowuje czytelnika absolutnie nieprzewidywalnym i frapującym dziełem. Do następnego razu! Au revoir!

Jowita Marzec