Największy problem mam zwykle z napisaniem opinii o książce, która mnie zachwyciła. Z trudem i bez większych sukcesów staram się wtedy unikać wykrzykników typu „wspaniała!”, „cudowna!”, „wybitna!”, „totalna!”. Dlatego mimo, że „Lorda Nevermore” skończyłam już kilka ładnych dni temu to wciąż zabieram się za napisanie sensownej opinii.
Tak, ta książka mnie zachwyciła. Jest wybitna i totalna. Piękna i mądra.
Agneta Pleijel z epizodu przyjaźni Witkacego i Bronisława Malinowskiego wysnuła wielką opowieść o życiu, przyjaźni i jej granicach, o wolności, dojrzewaniu, o tym jak szybko mija życie. Jedną z najmocniejszych postaci w tej opowieści uczyniła zaś kobietę, ukochaną i żonę Bronisława Malinowskiego, Ellie Rose. A wraz z nią cały wachlarz tematów związanych z byciem kobietą w męskim świecie, stereotypów, ograniczeń i prób wyjścia poza nie. Rozdziały, w których Ellie Rose umiera (bo Pleijel trzyma się jednak faktów) czytałam z bólem jakby odchodził ktoś mi bardzo bliski.
Książka jest napisana tak intensywnym i sensualnym językiem, że niemal przenika przez skórę. Wielki szacun należy się tłumaczce Justynie Czechowskiej.
Dla mnie „Lord Nevermore” jest jedną z tych książek, które czytałam z pragnieniem, by nigdy się nie kończyły.
Była to dla mnie niesamowita czytelnicza przyjemność. Uczta dla duszy i intelektu. Żródło wielu wzruszeń i refleksji. Rzadki przypadek, że książka wchłonęła mnie od początku do końca.
Ciekawe, kiedy znowu trafi mi się tak celny czytelniczy strzał.

Największy problem mam zwykle z napisaniem opinii o książce, która mnie zachwyciła. Z trudem i bez większych sukcesów staram się wtedy unikać wykrzykników typu „wspaniała!”, „cudowna!”, „wybitna!”, „totalna!”. Dlatego mimo, że „Lorda Nevermore” skończyłam już kilka ładnych dni temu to wciąż zabieram się za napisanie sensownej opinii.
Tak, ta książka mnie zachwyciła. Jest...