Druga po książce „Motyle” przeczytana przeze mnie pozycja z serii „Leksykon przyrodniczy” i druga na bardzo wysokim poziomie.
Przeczytana to powiedziane za dużo lub za mało, bo jak wiadomo z leksykonami, encyklopediami, poradnikami jest tak, iż często się po nie sięga, ale nigdy lub prawie nigdy się ich nie czyta od deski do deski, zagląda się do nich i czerpie informacje dotyczące konkretnego tematu, zjawiska itp., który nas w danej chwili interesuje, tak jest i w moim przypadku, gdy wpadnie mi w ręce jakiś minerał- po prostu identyfikuję go i ustalam jego właściwości właśnie na podstawie tej książeczki ewentualnie przy wykorzystaniu bardziej złożonych medialnych technologii.
Jak powyżej zaznaczyłem, nie jest to opasłe, ciężkie tomiszcze, lecz książeczka dla osób interesujących się mineralogią zaczynających swoją przygodę z kamyczkami wszelkiego rodzaju, kamyczkami, które można przy odrobinie szczęścia i wytrwałości znaleźć na obszarze Europy.
Pozycja powyższa, choć zwięzła to i tak w sposób dość wyczerpujący ukazuje czytelnikowi (zwłaszcza początkującemu) świat ponad dwustu gatunków minerałów, opisując właściwości każdego z nich, ich strukturę, sposób powstawania i miejsce występowania, zastosowanie w technologii i przemyśle, znajdziemy nawet informacje historyczne tak jak np. ten zacytowany przeze mnie fragment tyczący się Antymonitu:
„Antymonit jest najdawniej znanym kruszcem antymonu. Pliniusz Starszy (77 r. n.e.) nazywał go stibium, od czego pochodzi obecny symbol chemiczny antymonu (Sb). Starożytni Egipcjanie, Grecy i Rzymianie używali antymonitu do wyrobu maści, szminek, tuszu do rzęs i medykamentów do leczenia oczu”...
„Antimonion w języku późnogreckim znaczy kwiat lub wykwit ”.
Jak widać oprócz informacji ściśle powiązanych z właściwościami fizyczno-chemicznymi minerałów znajdziemy również ciekawostki historyczne, kulturowe, geograficzne i wiele innych co niewątpliwie czyni powyższe dzieło bardziej przystępnym dla szerszego grona czytelników, które może dzięki temu nieco odetchnąć od typowo naukowych i bądź co bądź niekiedy monotonnych informacji.
Dodatkową zaletą powyższego dzieła jest jego szata graficzna, w której skład wchodzą setki fotografii na bardzo wysokim poziomie oraz wiele rysunków obrazujących strukturę minerałów co niniejszym czyni dzieło dodatkowo bardzo przyjemnym dla oka. POLECAM.

Druga po książce „Motyle” przeczytana przeze mnie pozycja z serii „Leksykon przyrodniczy” i druga na bardzo wysokim poziomie.
Przeczytana to powiedziane za dużo lub za mało, bo jak wiadomo z leksykonami, encyklopediami, poradnikami jest tak, iż często się po nie sięga, ale nigdy lub prawie nigdy się ich nie czyta od deski do deski, zagląda się do nich i czerpie informacje...