"Sto lat samotności" wśród węgierskich Cyganów. Realizm magiczny wylewa się z każdego zdania, losy wszystkich bohaterów - nawet najlepiej osadzonych w rzeczywistości historycznej, jak np. ciotki Matyldy, która po wygnaniu z domu trafia do partii komunistycznej - zostają prędzej czy później pochłonięte przez atmosferę baśniowego szaleństwa, obsesji, dusznego snu, w którym szuka się rozpaczliwie czegoś nieosiągalnego. Fantastyczne obrazy przeplatają się bez chwili przerwy z wydarzeniami historycznymi, aż po lata powojenne, i z realnymi konfliktami między Cyganami a resztą społeczeństwa, między wołoskimi Cyganami a Cyganami Rumungro, między Cyganami a władzą. Chwilami może inspiracja Marquezem wydawała mi się zbyt oczywista; z drugiej strony, sama lektura była jakby ciut przyjemniejsza niż przy Marquezie, może ze względu na kunsztowną zwięzłość, która zawsze mi się podoba, może ze względu na brak 10 postaci o tym samym imieniu, a może ze względu na bardziej swojskie krajobrazy.

"Sto lat samotności" wśród węgierskich Cyganów. Realizm magiczny wylewa się z każdego zdania, losy wszystkich bohaterów - nawet najlepiej osadzonych w rzeczywistości historycznej, jak np. ciotki Matyldy, która po wygnaniu z domu trafia do partii komunistycznej - zostają prędzej czy później pochłonięte przez atmosferę baśniowego szaleństwa, obsesji, dusznego snu, w którym...