Paweł Wrona, czeladnik drukarski, ucieka przed wierzycielami, kiedy w śniegu natrafia na ciężarną kobietę – tak zaczyna się tytułowy korowód postaci i zdarzeń, od śnieżycy w 1549 roku, przez morską podróż, wspomnienia z wakacji, miłość wśród matematycznych szyfrów, aż do pewnego pisarza, już zupełnie współcześnie. W Warszawie, Poznaniu i Kole, na wsi i na morzu, toczą się losy ludzi, którzy odcisną swój ślad na tych, którzy przyjdą po nich. Co łączy wszystkie te historie? W jaki sposób każda z nich przenika do kolejnej? I czym jest szary kształt wiszący nad bohaterami?

„Korowód” Jakuba Małeckiego łączy różne historie, różnych bohaterów i różne formy, takie jak pamiętnik, list czy fragmenty powieści. Te pozornie oderwane od siebie opowiadania składają się w powieść szkatułkową, w której kolejne historie przenikają się, czy raczej następują po sobie, jak w tytułowym korowodzie, a w każdej kolejnej natrafiamy na ślady poprzedniej. Często powraca motyw zagubienia, zawieszenia w pustce: w śnieżycy, wodzie, liczbach, ciemności… Jest tu chłopiec zaprzyjaźniony z liczbą dziewiętnaście, noworodek uratowany ze śnieżycy, młody podróżnik, którego zakazana miłość wygnała na sztormowe morze, pisarka w młodości i w dojrzałym wieku, genialny matematyk, a wreszcie pisarz Jakub M., autor powieści „Dżozef”.

Zarówno historie poszczególnych bohaterów, jak i konstrukcja całej książki wydają się miejscami zagadkowe, nie do końca zrozumiałe, fragmentaryczne, czasem nawet niedokończone, a jednocześnie właśnie przez to dziwnie pociągające. Jakby autor chciał nam pokazać, że to, co dla jednych jest zwykłym dniem, listem czy wspomnieniem, dla tych, którzy przychodzą po nich, staje się literaturą, opowieścią, która może wpłynąć na ich życie. A na koniec pozostawia nas z pytaniem: gdyby to sceny z naszego życia trafiły do tej książki, to jaka byłaby to książka? I jaki wpływ wywarłaby na korowód czytelników, którzy przyjdą po nas?

Agnieszka Kruk

*Marek Grechuta „Korowód”