Obawiam się, że nie za bardzo zrozumiałem tę książkę, nie tak, jak powinienem. I nie chodzi tu o to, że autorka pisze o jakichś trudnych i niezrozumiałych rzeczach. Wręcz przeciwnie. Chodzi tu o coś innego a mianowicie o różnice kulturowe jakie dzielą mnie, czytelnika z Polski a autorkę pochodzącą z Iranu. Owszem, kraj ten mnie fascynuje ale ciągle za mało o nim wiem, Shahrnush Parsipur opisuje bowiem tak obce mi zwyczaje, tradycje, obrzędy i zachowania jakie panują w społeczeństwie irańskim. Było to dla mnie na swój sposób „egzotyczne” bo było tak odmienne od tego co znam i w czym żyję ja.

To bardzo ciekawa powieść. Historia pięciu zupełnie różnych kobiet, których ścieżki w pewnym momencie przecinają się. Poznajemy ich historie, ich życia a jednocześnie obserwujemy interakcje do jakich dochodzi między nimi. Autorka opisuje tygiel pięciu różnych charakterów a jednocześnie całą historię zanurza w elementy realizmu magicznego, wątków nadprzyrodzonych, chwilami dusznego klimatu pełnego dziwnej symboliki, niedopowiedzeń, niedomówień.

Nie przeczę, że „Kobiety bez mężczyzn” było ciekawym doświadczeniem bo było. Szkoda tylko, że nie zawsze rozumiałem kontekst. Mimo wszystko nie żałuję lektury.

Obawiam się, że nie za bardzo zrozumiałem tę książkę, nie tak, jak powinienem. I nie chodzi tu o to, że autorka pisze o jakichś trudnych i niezrozumiałych rzeczach. Wręcz przeciwnie. Chodzi tu o coś innego a mianowicie o różnice kulturowe jakie dzielą mnie, czytelnika z Polski a autorkę pochodzącą z Iranu. Owszem, kraj ten mnie fascynuje ale ciągle za mało o nim wiem,...