"Padał drobny, jednostajny deszcz. Gdy Tuba dotarła do łaźni, jej czarny czador ociekał wodą. Wcale się tym nie zmartwiła. Od pierwszego dnia deszcz niósł z sobą radość.
Przez cztery ciężkie lata spędzone w mężowskim domu musiała ciągle wysłuchiwać powtarzających sie oskarżeń. Jedno z nich dotyczyło właśnie suszy. Jej mąż, hadż Mahmud-chan, doznał pewnego dnia olśnienia, że susza i obecność kobiety w jego domu mają z sobą jakiś związek. Tuba początkowo nie była w stanie pojąć wagi tego zarzutu. Nie przywykła była uważać siebie za istotę przeklętą. Kiedy miała dziewięć lat, jej ojciec, hadż Adib, wróciwszy z wyprawy do Mekki, powiedział, że pod złotą rynną Domu Bożego modlił się, by jej - pannie Tubie - Bóg dał życie równie długie jak Noemu."
•
Wspaniała książka! Do moich ulubionych "Kobiet bez mężczyzn" dołącza "Tuba i znaczenie nocy". Autorką obu książek jest Szahrnusz Parsipur #sharnushparsipur, wybitna pisarka irańska, kandydatka do Nobla, w Iranie więziona, cenzurowana i zmuszona do emigracji.

"Tuba..." opisuje historię długiego życia pewnej mieszkanki Teheranu, w której odnajdziemy bogatą wiedzę o realiach życia codziennego, obyczajach, stosunkach społecznych i historii Iranu od końca XIX do lat 70. XX w.
Oprócz wydarzeń historycznych, które rozgrywają się w tle życia Tuby, ważnym aspektem jest także sfera religijna i próby poszukiwanie przez nią Boga.

Najbardziej podobało mi się jak realistyczna fabuła ześlizgiwała się stopniowo w realizm magiczny. W opowieści pojawiają się tropy z poprzedniego dzieła Parsipur: płodność jako stały atrybut kobiecości, śmierć i zmartwychwstanie, związek kobiety z przyrodą i cykliczny charakter funkcjonowania świata.
Powieść można więc czytać jako swoisty manifest "naturalnego" feminizmu, a także jako zapis duchowej drogi rozwoju bohaterki, w poszukiwaniu samoświadomości i zrozumienia tajemnic bytu.

Piękny i żywy język to zasługa doskonałego przekładu Anny Krasnowolskiej.

Bardzo mnie urzekła ta powieść, mocno polecam!

@wschod_bug

"Padał drobny, jednostajny deszcz. Gdy Tuba dotarła do łaźni, jej czarny czador ociekał wodą. Wcale się tym nie zmartwiła. Od pierwszego dnia deszcz niósł z sobą radość.
Przez cztery ciężkie lata spędzone w mężowskim domu musiała ciągle wysłuchiwać powtarzających sie oskarżeń. Jedno z nich dotyczyło właśnie suszy. Jej mąż, hadż Mahmud-chan, doznał pewnego dnia olśnienia, że...

Jest to książka niezwykle interesująca. Pokazuje bardzo dobrze ewolucję kultury Iranu na przestrzeni od końcówki XIX wieku do lat 70. XX stulecia. Główna bohaterka jest czytelnikowi przedstawiona we wczesnym dzieciństwie, a historia kończy się w momencie jej śmierci. Obserwując jej życie poznajemy losy Iranu: od powstania konstytucjonalistów przez walki wewnętrzne z socjalistycznymi bojówkami, powstanie i obalenie republiki Azerbejdżanu, obalenie dynastii Kadżarów, rządy Rezy-Szacha, jego ucieczkę przed aliantami w 1941 oraz rewolucję kulturową zapoczątkowaną przez Rezę-Szacha i kontynuowaną przez jego następcę, Mohammadrezę Pahlawiego. Literatura bliskiego wschodu ma w sobie pewien rodzaj magii, która pozwala na niezwykłe splątanie realistycznego opisu zmian społeczno-kulturalnych z mistycyzmem sufickim, onirycznymi wizjami i alegorycznymi opowieściami Rumiego, Hafeza, Sadiego, Attara czy Hedajata. Niezwykle ciekawe jest też ukazanie kobiet na przestrzeni pokoleń. Tuba jest niezwykle religijną dewotką, której życiowym celem było odnalezienie Boga i Prawdy (w myśl arabskiej maksymy „hu hakk” („on jest prawdą”) zakorzenionej szczególnie wśród Derwiszy). W miarę jak następowało powolne polepszenie się sytuacji kobiet, szczególnie za czasów Pahlawich widać było jednak, że brzemię tradycji jakim wciąż są one obciążone skutecznie uniemożliwiało im decydowanie o własnych losach i wykorzystanie wolności. Jest to książka momentami przytłaczająca, obrazująca jak ślepa wiara w tradycję i odrzucenie postępu potrafi rujnować całe pokolenia, a także usprawiedliwiać czyny, które w naszej świadomości jawią się jako potworne zbrodnie. Obraz jaki maluje Parsipur jest bardziej drastyczny od tego, jaki Nadżib Mahfuz wykreował w „Dzieciach naszej dzielnicy”, choć nie mogę wyzbyć się wrażenia jakiegoś podobieństwa między tymi książkami. Styl, w jakim została napisana też jest cięższy od pióra Egipcjanina, którego czyta się, jak gdyby siedziało się w kairskiej kawiarni słuchając ulicznego poety przygrywającego swoim opowieściom na rebabie pośród dymu palonych nargilów. Nie jest też tak elegancki jak przepełniony delikatnością styl Rabindranatha Tagore’a, bywa chaotyczny, ale na końcu pasuje bardzo dobrze do historii, którą opowiada - historii bólu, dramatów, cierpienia i niezdolności do zaakceptowania zmian świata wokół. Wizje spoza realnego świata, które odgrywają ogromną rolę w tej książce zaczerpnięte zostały po części z dzieł mistyków sufickich, po części z hadisów, baśni tysiąca i jednej nocy i ludowych wierzeń perskich dążą do ukazania nam archetypicznych dla tej kultury ról kobiety i mężczyzny jako klamry spajającej całą historię i jej sens. Wielki przekrój irańskości i tego czym właściwie ona jest oraz jak bogata i niezwykła kultura oraz wynikające z niej rozterki i wątpliwości natury moralnej i społecznej za nią stoją.

Jest to książka niezwykle interesująca. Pokazuje bardzo dobrze ewolucję kultury Iranu na przestrzeni od końcówki XIX wieku do lat 70. XX stulecia. Główna bohaterka jest czytelnikowi przedstawiona we wczesnym dzieciństwie, a historia kończy się w momencie jej śmierci. Obserwując jej życie poznajemy losy Iranu: od powstania konstytucjonalistów przez walki wewnętrzne z...

Rzeczywiście niezwykle sugestywny i żywy porter Iranu, w niezwykle imponującym tłumaczeniu Pani Anny Krasnowolskiej.
Czy książka będzie w pełni zrozumiała dla kogoś z naszego kręgu kulturowego? Pewnie nie. ,,Tuba.." to powieść, którą można przeczytać z zapartym tchem raz, a potem czytając raz drugi, trzeci, i kolejne ,,studiować" w celu poszukiwania ukrytych znaczeń i mitów.

Rzeczywiście niezwykle sugestywny i żywy porter Iranu, w niezwykle imponującym tłumaczeniu Pani Anny Krasnowolskiej.
Czy książka będzie w pełni zrozumiała dla kogoś z naszego kręgu kulturowego? Pewnie nie. ,,Tuba.." to powieść, którą można przeczytać z zapartym tchem raz, a potem czytając raz drugi, trzeci, i kolejne ,,studiować" w celu poszukiwania ukrytych znaczeń i...

Za surową, minimalistyczną okładką książki kryje się jakże bogata, niezwykła treść.

„Tuba i znaczenie nocy” to złożona powieść, którą możemy odczytywać na wielu płaszczyznach. Jej lektura skojarzyła mi się książką „Dzieci Północy” S. Rushdiego. I tu i tu mamy wielką sagę rodzinną rozgrywająca się na tle wielkiej historii- w przypadku „Tuby..”-Iranu, występują niezwykle charakterystyczne postaci, a realizm magiczny nieustannie przeplata się z rzeczywistością.

„Tuba..” jest nastrojową, urzekającą powieścią. Piękny literacki język doprawiony szczyptą humoru uprzyjemnia lekturę. Brawa dla tłumaczki- książkę czyta się płynnie, a dodatkowe, liczne przypisy ułatwiają lekturę i poszerzają wiedzę czytelnika w zakresie perskiej kultury i historii.

Jednym słowem POLECAM.

Za surową, minimalistyczną okładką książki kryje się jakże bogata, niezwykła treść.

„Tuba i znaczenie nocy” to złożona powieść, którą możemy odczytywać na wielu płaszczyznach. Jej lektura skojarzyła mi się książką „Dzieci Północy” S. Rushdiego. I tu i tu mamy wielką sagę rodzinną rozgrywająca się na tle wielkiej historii- w przypadku „Tuby..”-Iranu, występują niezwykle...

Autor opisu, który został umieszczony na okładce książki chyba jej nie czytał... Książka jest niezła, jednak do stylu Marqueza trochę brakuje, gdzie ten realizm magiczny? I gdzie "współczesny Iran?"
Najbardziej w książce spodobało mi się to, że autorka pisząc o perskich kobietach nie weszła w utarte koleiny myśli feministycznej, piętnującej pozycję kobiet w islamie itp. Nie pisze o ciemiężonych bidulach w czadorze, ale o kobietach, które przy wszystkich ograniczeniach wynikających z kultury Iranu walczą o swoje szczęście i zachowują przy tym godność. Główna bohaterka książki nie jest nieszczęsną "ofiarą systemu" która myśli tylko o tym, jakby tu się wyrwać do "lepszego świata"...

Autor opisu, który został umieszczony na okładce książki chyba jej nie czytał... Książka jest niezła, jednak do stylu Marqueza trochę brakuje, gdzie ten realizm magiczny? I gdzie "współczesny Iran?"
Najbardziej w książce spodobało mi się to, że autorka pisząc o perskich kobietach nie weszła w utarte koleiny myśli feministycznej, piętnującej pozycję kobiet w islamie itp. Nie...

Zupełnie przypadkiem trafiłam na jedną z nielicznych książek, w których czytelnik może się przejrzeć jak w lustrze, mimo że lektura powinna okazać się tak egzotyczna, że aż odległa. Cóż, wskazanie Iranu na mapie, nie mówiąc już o wykazaniu się większą wiedzą na temat tego kraju to dla wielu duże wyzwanie (tak, również nie jestem ekspertem),a jednak dystans przestrzeni i czasu zdaje się całkowicie niewyczuwalny, gdyż bez względu na to pod jakim niebem przyszło nam żyć (fundującym być może nadmiar opadów zamiast wieloletniej suszy),okazuje się że my – ludzie, jesteśmy do siebie bliźniaczo podobni, a nasze tęsknoty, marzenia i strach są motorem naszych działań.
Gdybym spotkała Tubę pewnie obawiałabym się przyjąć od niej cząstki granatu, bo niby co można powiedzieć komuś, kto oferuje ci w symboliczny sposób historię swojego życia… Pewnie padłoby coś w stylu „Dziękuję, mateńko” z lekceważącym uśmiechem, bo mam zwyczaj nie wsłuchiwania się w głos ludzi starszych; a szkoda, bo przecież nic nowego pod niebem, a sto, siedemset, czy siedem tysięcy lat temu człowiek zachowywał się podobnie. Może gdy wsłuchamy się w te odległe głosy z przeszłości, czegoś się nauczymy, na cudzych zamiast na własnych błędach?
Zatem śmiało, weź książkę w dłoń i przekonaj się, co zostało zaklęte w cząstkę granatu, cóż, ja żałuję tylko, że to jedna z tych lektur, które kończą się stanowczo za szybko (ba, w ogóle się kończą – ot, największy minus).

Zupełnie przypadkiem trafiłam na jedną z nielicznych książek, w których czytelnik może się przejrzeć jak w lustrze, mimo że lektura powinna okazać się tak egzotyczna, że aż odległa. Cóż, wskazanie Iranu na mapie, nie mówiąc już o wykazaniu się większą wiedzą na temat tego kraju to dla wielu duże wyzwanie (tak, również nie jestem ekspertem),a jednak dystans przestrzeni i...

Szahrnusz Parsipur jest perską prozaiczką, pochodzącą z Teheranu, której życie mogłoby stanowić kanwę niejednej książki. Socjolog, sinolog i filozof w jednym. W Polsce stosunkowo mało znana, a szkoda. Mnie „Tuba i znaczenie nocy” absolutnie oczarowała i posiadła od pierwszej do ostatniej strony. Oficyna Literacka wydała jej książkę w serii „Mit i tabu w prozie światowej”, bardzo celnie, bo autorka nie boi się poruszać trudnych politycznie tematów, za co była kilkakrotnie wieziona i do dziś objęta jest w Iranie częściową cenzurą.

CAŁOŚĆ: http://ksiazkisaniebezpieczne.blogspot.com/2013/12/tuba-i-znaczenie-nocy.html

Szahrnusz Parsipur jest perską prozaiczką, pochodzącą z Teheranu, której życie mogłoby stanowić kanwę niejednej książki. Socjolog, sinolog i filozof w jednym. W Polsce stosunkowo mało znana, a szkoda. Mnie „Tuba i znaczenie nocy” absolutnie oczarowała i posiadła od pierwszej do ostatniej strony. Oficyna Literacka wydała jej książkę w serii „Mit i tabu w prozie światowej”,...

To książka wybitna. Panorama dziejów Iranu widziana oczami kobiety i poprzez kobiecą biografię. Jednocześnie klimat mistyki sufickiej, ale wszystko piękne, głębokie. Duża zasługa tłumaczki, która czytelnika przez obce kulturowo światy prowadzi dyskretnymi przypisami, dzięki czemu książkę czyta się szybko i nie można się od niej oderwać, bo jest zrozumiała. Dużo przemyśleń, na temat macierzyństwa, roli kobiety, które i w naszej kulturze są żywe.

To książka wybitna. Panorama dziejów Iranu widziana oczami kobiety i poprzez kobiecą biografię. Jednocześnie klimat mistyki sufickiej, ale wszystko piękne, głębokie. Duża zasługa tłumaczki, która czytelnika przez obce kulturowo światy prowadzi dyskretnymi przypisami, dzięki czemu książkę czyta się szybko i nie można się od niej oderwać, bo jest zrozumiała. Dużo przemyśleń,...

Bardzo dobra książka. Jeśli ciekawi Cię Bliski Wschód opisany przez osobę, która w tej kulturze się wychowała, jeśli chcesz otrzymać relację z pierwszej ręki, co prawda zbeletryzowaną i czasem ubraną w szaty mitu i mistycyzmu, lecz nie zapośredniczoną przez często ograniczone i nie mające bladego pojęcia o niczym gadające głowy, to sięgnij po "Tubę...".
Iran przełomu XIX i XX w. to początek, a docieramy aż do lat 70. XX wieku, śledząc życie głównej bohaterki i osób krążących wokół. Czytając stajemy się świadkami burzliwych przemian historycznych, kulturalnych i obyczajowych, jakie przechodził ten kraj przez wszystkie lata opisane w powieści. A w przeważnie realistyczne opisy niekiedy wkrada się magia rodem z "Baśni tysiąca i jednej nocy". Polecam.

Bardzo dobra książka. Jeśli ciekawi Cię Bliski Wschód opisany przez osobę, która w tej kulturze się wychowała, jeśli chcesz otrzymać relację z pierwszej ręki, co prawda zbeletryzowaną i czasem ubraną w szaty mitu i mistycyzmu, lecz nie zapośredniczoną przez często ograniczone i nie mające bladego pojęcia o niczym gadające głowy, to sięgnij po "Tubę...".
Iran przełomu XIX i...

Wspaniała!

Wspaniała!