Jest to książka niezwykle interesująca. Pokazuje bardzo dobrze ewolucję kultury Iranu na przestrzeni od końcówki XIX wieku do lat 70. XX stulecia. Główna bohaterka jest czytelnikowi przedstawiona we wczesnym dzieciństwie, a historia kończy się w momencie jej śmierci. Obserwując jej życie poznajemy losy Iranu: od powstania konstytucjonalistów przez walki wewnętrzne z socjalistycznymi bojówkami, powstanie i obalenie republiki Azerbejdżanu, obalenie dynastii Kadżarów, rządy Rezy-Szacha, jego ucieczkę przed aliantami w 1941 oraz rewolucję kulturową zapoczątkowaną przez Rezę-Szacha i kontynuowaną przez jego następcę, Mohammadrezę Pahlawiego. Literatura bliskiego wschodu ma w sobie pewien rodzaj magii, która pozwala na niezwykłe splątanie realistycznego opisu zmian społeczno-kulturalnych z mistycyzmem sufickim, onirycznymi wizjami i alegorycznymi opowieściami Rumiego, Hafeza, Sadiego, Attara czy Hedajata. Niezwykle ciekawe jest też ukazanie kobiet na przestrzeni pokoleń. Tuba jest niezwykle religijną dewotką, której życiowym celem było odnalezienie Boga i Prawdy (w myśl arabskiej maksymy „hu hakk” („on jest prawdą”) zakorzenionej szczególnie wśród Derwiszy). W miarę jak następowało powolne polepszenie się sytuacji kobiet, szczególnie za czasów Pahlawich widać było jednak, że brzemię tradycji jakim wciąż są one obciążone skutecznie uniemożliwiało im decydowanie o własnych losach i wykorzystanie wolności. Jest to książka momentami przytłaczająca, obrazująca jak ślepa wiara w tradycję i odrzucenie postępu potrafi rujnować całe pokolenia, a także usprawiedliwiać czyny, które w naszej świadomości jawią się jako potworne zbrodnie. Obraz jaki maluje Parsipur jest bardziej drastyczny od tego, jaki Nadżib Mahfuz wykreował w „Dzieciach naszej dzielnicy”, choć nie mogę wyzbyć się wrażenia jakiegoś podobieństwa między tymi książkami. Styl, w jakim została napisana też jest cięższy od pióra Egipcjanina, którego czyta się, jak gdyby siedziało się w kairskiej kawiarni słuchając ulicznego poety przygrywającego swoim opowieściom na rebabie pośród dymu palonych nargilów. Nie jest też tak elegancki jak przepełniony delikatnością styl Rabindranatha Tagore’a, bywa chaotyczny, ale na końcu pasuje bardzo dobrze do historii, którą opowiada - historii bólu, dramatów, cierpienia i niezdolności do zaakceptowania zmian świata wokół. Wizje spoza realnego świata, które odgrywają ogromną rolę w tej książce zaczerpnięte zostały po części z dzieł mistyków sufickich, po części z hadisów, baśni tysiąca i jednej nocy i ludowych wierzeń perskich dążą do ukazania nam archetypicznych dla tej kultury ról kobiety i mężczyzny jako klamry spajającej całą historię i jej sens. Wielki przekrój irańskości i tego czym właściwie ona jest oraz jak bogata i niezwykła kultura oraz wynikające z niej rozterki i wątpliwości natury moralnej i społecznej za nią stoją.

Jest to książka niezwykle interesująca. Pokazuje bardzo dobrze ewolucję kultury Iranu na przestrzeni od końcówki XIX wieku do lat 70. XX stulecia. Główna bohaterka jest czytelnikowi przedstawiona we wczesnym dzieciństwie, a historia kończy się w momencie jej śmierci. Obserwując jej życie poznajemy losy Iranu: od powstania konstytucjonalistów przez walki wewnętrzne z...

Rzeczywiście niezwykle sugestywny i żywy porter Iranu, w niezwykle imponującym tłumaczeniu Pani Anny Krasnowolskiej.
Czy książka będzie w pełni zrozumiała dla kogoś z naszego kręgu kulturowego? Pewnie nie. ,,Tuba.." to powieść, którą można przeczytać z zapartym tchem raz, a potem czytając raz drugi, trzeci, i kolejne ,,studiować" w celu poszukiwania ukrytych znaczeń i mitów.

Rzeczywiście niezwykle sugestywny i żywy porter Iranu, w niezwykle imponującym tłumaczeniu Pani Anny Krasnowolskiej.
Czy książka będzie w pełni zrozumiała dla kogoś z naszego kręgu kulturowego? Pewnie nie. ,,Tuba.." to powieść, którą można przeczytać z zapartym tchem raz, a potem czytając raz drugi, trzeci, i kolejne ,,studiować" w celu poszukiwania ukrytych znaczeń i...

Za surową, minimalistyczną okładką książki kryje się jakże bogata, niezwykła treść.

„Tuba i znaczenie nocy” to złożona powieść, którą możemy odczytywać na wielu płaszczyznach. Jej lektura skojarzyła mi się książką „Dzieci Północy” S. Rushdiego. I tu i tu mamy wielką sagę rodzinną rozgrywająca się na tle wielkiej historii- w przypadku „Tuby..”-Iranu, występują niezwykle charakterystyczne postaci, a realizm magiczny nieustannie przeplata się z rzeczywistością.

„Tuba..” jest nastrojową, urzekającą powieścią. Piękny literacki język doprawiony szczyptą humoru uprzyjemnia lekturę. Brawa dla tłumaczki- książkę czyta się płynnie, a dodatkowe, liczne przypisy ułatwiają lekturę i poszerzają wiedzę czytelnika w zakresie perskiej kultury i historii.

Jednym słowem POLECAM.

Za surową, minimalistyczną okładką książki kryje się jakże bogata, niezwykła treść.

„Tuba i znaczenie nocy” to złożona powieść, którą możemy odczytywać na wielu płaszczyznach. Jej lektura skojarzyła mi się książką „Dzieci Północy” S. Rushdiego. I tu i tu mamy wielką sagę rodzinną rozgrywająca się na tle wielkiej historii- w przypadku „Tuby..”-Iranu, występują niezwykle...

Autor opisu, który został umieszczony na okładce książki chyba jej nie czytał... Książka jest niezła, jednak do stylu Marqueza trochę brakuje, gdzie ten realizm magiczny? I gdzie "współczesny Iran?"
Najbardziej w książce spodobało mi się to, że autorka pisząc o perskich kobietach nie weszła w utarte koleiny myśli feministycznej, piętnującej pozycję kobiet w islamie itp. Nie pisze o ciemiężonych bidulach w czadorze, ale o kobietach, które przy wszystkich ograniczeniach wynikających z kultury Iranu walczą o swoje szczęście i zachowują przy tym godność. Główna bohaterka książki nie jest nieszczęsną "ofiarą systemu" która myśli tylko o tym, jakby tu się wyrwać do "lepszego świata"...

Autor opisu, który został umieszczony na okładce książki chyba jej nie czytał... Książka jest niezła, jednak do stylu Marqueza trochę brakuje, gdzie ten realizm magiczny? I gdzie "współczesny Iran?"
Najbardziej w książce spodobało mi się to, że autorka pisząc o perskich kobietach nie weszła w utarte koleiny myśli feministycznej, piętnującej pozycję kobiet w islamie itp. Nie...

Zupełnie przypadkiem trafiłam na jedną z nielicznych książek, w których czytelnik może się przejrzeć jak w lustrze, mimo że lektura powinna okazać się tak egzotyczna, że aż odległa. Cóż, wskazanie Iranu na mapie, nie mówiąc już o wykazaniu się większą wiedzą na temat tego kraju to dla wielu duże wyzwanie (tak, również nie jestem ekspertem),a jednak dystans przestrzeni i czasu zdaje się całkowicie niewyczuwalny, gdyż bez względu na to pod jakim niebem przyszło nam żyć (fundującym być może nadmiar opadów zamiast wieloletniej suszy),okazuje się że my – ludzie, jesteśmy do siebie bliźniaczo podobni, a nasze tęsknoty, marzenia i strach są motorem naszych działań.
Gdybym spotkała Tubę pewnie obawiałabym się przyjąć od niej cząstki granatu, bo niby co można powiedzieć komuś, kto oferuje ci w symboliczny sposób historię swojego życia… Pewnie padłoby coś w stylu „Dziękuję, mateńko” z lekceważącym uśmiechem, bo mam zwyczaj nie wsłuchiwania się w głos ludzi starszych; a szkoda, bo przecież nic nowego pod niebem, a sto, siedemset, czy siedem tysięcy lat temu człowiek zachowywał się podobnie. Może gdy wsłuchamy się w te odległe głosy z przeszłości, czegoś się nauczymy, na cudzych zamiast na własnych błędach?
Zatem śmiało, weź książkę w dłoń i przekonaj się, co zostało zaklęte w cząstkę granatu, cóż, ja żałuję tylko, że to jedna z tych lektur, które kończą się stanowczo za szybko (ba, w ogóle się kończą – ot, największy minus).

Zupełnie przypadkiem trafiłam na jedną z nielicznych książek, w których czytelnik może się przejrzeć jak w lustrze, mimo że lektura powinna okazać się tak egzotyczna, że aż odległa. Cóż, wskazanie Iranu na mapie, nie mówiąc już o wykazaniu się większą wiedzą na temat tego kraju to dla wielu duże wyzwanie (tak, również nie jestem ekspertem),a jednak dystans przestrzeni i...

Szahrnusz Parsipur jest perską prozaiczką, pochodzącą z Teheranu, której życie mogłoby stanowić kanwę niejednej książki. Socjolog, sinolog i filozof w jednym. W Polsce stosunkowo mało znana, a szkoda. Mnie „Tuba i znaczenie nocy” absolutnie oczarowała i posiadła od pierwszej do ostatniej strony. Oficyna Literacka wydała jej książkę w serii „Mit i tabu w prozie światowej”, bardzo celnie, bo autorka nie boi się poruszać trudnych politycznie tematów, za co była kilkakrotnie wieziona i do dziś objęta jest w Iranie częściową cenzurą.

CAŁOŚĆ: http://ksiazkisaniebezpieczne.blogspot.com/2013/12/tuba-i-znaczenie-nocy.html

Szahrnusz Parsipur jest perską prozaiczką, pochodzącą z Teheranu, której życie mogłoby stanowić kanwę niejednej książki. Socjolog, sinolog i filozof w jednym. W Polsce stosunkowo mało znana, a szkoda. Mnie „Tuba i znaczenie nocy” absolutnie oczarowała i posiadła od pierwszej do ostatniej strony. Oficyna Literacka wydała jej książkę w serii „Mit i tabu w prozie światowej”,...

To książka wybitna. Panorama dziejów Iranu widziana oczami kobiety i poprzez kobiecą biografię. Jednocześnie klimat mistyki sufickiej, ale wszystko piękne, głębokie. Duża zasługa tłumaczki, która czytelnika przez obce kulturowo światy prowadzi dyskretnymi przypisami, dzięki czemu książkę czyta się szybko i nie można się od niej oderwać, bo jest zrozumiała. Dużo przemyśleń, na temat macierzyństwa, roli kobiety, które i w naszej kulturze są żywe.

To książka wybitna. Panorama dziejów Iranu widziana oczami kobiety i poprzez kobiecą biografię. Jednocześnie klimat mistyki sufickiej, ale wszystko piękne, głębokie. Duża zasługa tłumaczki, która czytelnika przez obce kulturowo światy prowadzi dyskretnymi przypisami, dzięki czemu książkę czyta się szybko i nie można się od niej oderwać, bo jest zrozumiała. Dużo przemyśleń,...

Bardzo dobra książka. Jeśli ciekawi Cię Bliski Wschód opisany przez osobę, która w tej kulturze się wychowała, jeśli chcesz otrzymać relację z pierwszej ręki, co prawda zbeletryzowaną i czasem ubraną w szaty mitu i mistycyzmu, lecz nie zapośredniczoną przez często ograniczone i nie mające bladego pojęcia o niczym gadające głowy, to sięgnij po "Tubę...".
Iran przełomu XIX i XX w. to początek, a docieramy aż do lat 70. XX wieku, śledząc życie głównej bohaterki i osób krążących wokół. Czytając stajemy się świadkami burzliwych przemian historycznych, kulturalnych i obyczajowych, jakie przechodził ten kraj przez wszystkie lata opisane w powieści. A w przeważnie realistyczne opisy niekiedy wkrada się magia rodem z "Baśni tysiąca i jednej nocy". Polecam.

Bardzo dobra książka. Jeśli ciekawi Cię Bliski Wschód opisany przez osobę, która w tej kulturze się wychowała, jeśli chcesz otrzymać relację z pierwszej ręki, co prawda zbeletryzowaną i czasem ubraną w szaty mitu i mistycyzmu, lecz nie zapośredniczoną przez często ograniczone i nie mające bladego pojęcia o niczym gadające głowy, to sięgnij po "Tubę...".
Iran przełomu XIX i...

Irańska literatura jest mi zupełnie obca i myślę, że nie należę do mniejszości. Cieszy więc fakt, że są wydawnictwa, które nie boją się wydawać prozy, która nie widnieje na półkach z bestsellerami, a w zamian porusza trudne tematy, bardzo często obce przeciętnemu Europejczykowi. „Tuba i znaczenie nocy” pióra Szahrnusz Parsipur to powieść wielowymiarowa, którą można czytać jak zwykłą literaturę obyczajową lub też wkraczać na kolejne poziomy i powoli je poznawać. Daleko jej do typowej zachodniej literatury kobiecej, a pomimo to autorka skupia się przede wszystkim na kobietach, ich problemach i ich drodze przez życie.

„Tuba i znaczenie nocy” została po raz raz pierwszy opublikowana w 1989 roku, lecz na naszym rodzimym rynku ukazała się dopiero rok temu. Autorka, której życie było bardzo trudne, postępująca zgodnie z sumieniem i próbująca walczyć o prawa kobiet, daleka jest w książce od feministycznych haseł. Zamiast oceniać i potępiać, stara się rozumieć poglądy kobiet – zarówno tradycjonalistek, które rolę kobiety gospodyni i podwładnej mężczyzny przyjmują z pokorą, czasem nawet zadowoleniem, jak i kobiet postępowych, dążących do niezależności finansowej, umysłowej i społecznej.

Główną bohaterką powieści jest Tuba. To ją obserwujemy, począwszy od okresu dzieciństwa, kończąc na jej śmierci. Przy okazji poznajemy osoby, które ją kształtowały, wpływały na jej decyzje, zmianę sposobu myślenia czy też pogrążaniu się w coraz bardziej niszczycielskie i wyniszczające idee. Życie, które wiodła Tuba, było trudne, zdarzało się jej wiele potknięć, za to niewiele chwil szczęśliwych. Nawet kolejne małżeństwo, nawet wychowanie dzieci czy spotkanie z guru derwiszów, nie daje jej oczekiwanej satysfakcji. A pomimo to próbuje znaleźć swoje miejsce. Autorka ukazuje jak płynna jest granica pomiędzy szaleństwem a pasją i szczerą wiarą w pewne idee. Pokazuje, jak łatwo przekroczyć tą granicę, jeśli zatracimy się w tym, co robimy i wyznajemy. Tuba, choć przez wiele lat, stara się zachować zdrowego ducha i umysł, przygnieciona nieszczęściami, które spadły na jej dom, zaczyna pogrążać się w coraz bardziej szalonym świecie, próbując pociągnąć za sobą innych. Symbolem duszy kobiety jest dom, który wraz z nią popada w ruinę.

„Tuba i znaczenie nocy” można potraktować jak sagę rodzinną. Przyglądamy się kolejnym losom młodej dziewczyny, która dwukrotnie wyszła za mąż, która urodziła dzieci i która pilnuje swojego domostwa. Przyglądamy się nie tylko jej życiu, ale również życiu jej dzieci, męża czy przyjaciół. Poznajemy również historię Iranu, widzianą oczami najpierw młodziutkiej dziewczyny, później dojrzałej kobiety, by na sam koniec spoglądać zmęczonymi oczami staruszki. W ten sposób autorka zabiera nas w podróż po zwyczajach, kulturze oraz mentalności kobiet i mężczyzn, którzy żyli w tym okresie. Autorka stworzyła bogatą i fascynującą galerię postaci. Poznajemy zarówno książęta (jeden z nich zostaje mężem Tuby),ludzi biednych czy klasę średnią. Każda postać jest na swój sposób wyjątkowa, intrygująca a jednocześnie wiarygodna.

„Tuba i znaczenie nocy” to także opowieść o tym, jak traktowano kobiety, jakie miały prawa i w jaki sposób radziły sobie z ograniczeniami. Wiele z nich nie potrafiło zrozumieć zachodzących zmian, wręcz odpychały to, co nowe. Nie zawsze zdawały sobie sprawę, że zmiany mogą być również dobre, a droga wygodniejsza. Widzimy, jak można ukształtować młody, chłonny umysł, jak zmieniają się pokolenia i ich myślenie. Przykładem jest Tuba, jej córka oraz przygarnięta dziewczynka. Każda z nich prezentuje inny sposób myślenia. Od tradycyjnego, po rewolucyjny. Jak każda zmiana, musi dojrzeć, a do tego potrzebny jest czas. Pisarka świetnie przedstawia nie tylko sposób myślenia różnych pokoleń, ale również opisuje to, co hamuje rozwój. Pokazuje jak ślepa wiara, nie tylko w Boga, może przyćmić jasne spojrzenie na świat. Z drugiej strony, Parsipur nie krytykuje, nie osądza, nie skreśla kobiet, które żyją zgodnie z tradycją.

Książka jest nie tylko opowiastką o udręczonej kobiecie. Ma tyle warstw, ile czytelnik zechce odkryć. I przyznaję się bez bicia, że i ja jeszcze nie odkryłam wszystkich. Powieść należy smakować jak najlepsze wino. Delektować się historiami, opowieściami, dialogami, które padają z ust bohaterów. Gdyż z pozoru błaha historia, może zamienić się w pełną niedopowiedzeń i przesłania.

Nie ma jednak różny bez kolca. Język może denerwować, gdyż wydaje się infantylny, dziecięcy, mało dojrzały. Gdy jednak zaczniemy się zastanawiać nad tym, o czym jest historia, wszystko znajduje swoje miejsce i uzasadnienie. Powieść dojrzewa wraz z główną bohaterką, a język dopasowuje się do klasy społeczeństwa. Autorka nie raczy nas wyszukanymi metaforami czy akcją, która przyprawiałby nas o rumieńce niczym jak w romansie. To próba przedstawienia społeczeństwa takim, jakim było – prostego i szukającego własnego miejsca poprzez pracę, modlitwę czy rozrywkę.

„Tuba i znaczenie nocy” to książka, którą powinniśmy znać. Nie tylko po to, by śledzić fascynującą historię, w której rzeczywistość miesza się z magią, gdzie przenikają się różne światy i spotykają nietypowe postaci. Również po to, by poznać Iran, jego historię, kulturę i obyczaje. By choć na chwilę zastanowić się, z jakimi problemami zmagają się tamtejsze kobiety. I choć nie jest to powieść łatwa, którą „połyka” się w jeden wieczór, warto poświęcić jej czas.

Irańska literatura jest mi zupełnie obca i myślę, że nie należę do mniejszości. Cieszy więc fakt, że są wydawnictwa, które nie boją się wydawać prozy, która nie widnieje na półkach z bestsellerami, a w zamian porusza trudne tematy, bardzo często obce przeciętnemu Europejczykowi. „Tuba i znaczenie nocy” pióra Szahrnusz Parsipur to powieść wielowymiarowa, którą można czytać...

Wspaniała!

Wspaniała!