Muszę przyznać, że srogo się zawiodłem na biografii Knuta Wielkiego. Jakkolwiek Jakub Morawiec należy do najwybitniejszych znawców dziejów Skandynawii w średniowieczu, celując szczególnie w przełom X i XI wieku, to muszę z przykrością stwierdzić, że przekaz informacji w jego wydaniu jest wyjątkowo nużący. Im dalej w las, tym drzewa zbyt gęste, tak, że ledwo można między nimi przejść. A sporo sobie obiecywałem po tej pozycji, tym bardziej, że w polskim piśmiennictwie historycznym próżno szukać książek o tej tematyce. Można powiedzieć nawet, że wypełniona została tutaj pewna luka. Zdawałem sobie wprawdzie sprawę z typowo naukowego charakteru tej biografii, aczkolwiek liczyłem na bardziej strawny "kąsek". Jeśli chodzi o aparat naukowy, to wzbudza on oczywiście uzasadniony podziw, lecz warto by było postarać się o ciut inną formę, biorąc pod uwagę to, że praca została wydana w komercyjny sposób.
Odnosząc się do samej treści warto zauważyć, że postać władcy Danii i Anglii jest dosyć mało znana szerszej publiczności w Polsce. Jest to o tyle dziwne, jeśli się zważy, że mamy tutaj przecież do czynienia z wnukiem Mieszka I. Sam fakt pokrewieństwa dynastii Piastów (Knut otrzymał na chrzcie jako drugie imię - Lambert, co wzmacnia przeświadczenie o jego pokrewieństwie z rodem pierwszych władców Polski) z jednym z najpotężniejszych władców średniowiecza powinien powodować większe zainteresowanie w naszej historiografii. Tymczasem obowiązuje w niej jeszcze sporo mitów. Na przykład w powszechnej świadomości funkcjonuje jako pewnik imię matki Knuta jako Sygryda Storrada (słowiańska Świętosława), co zdaniem Morawca, w oparciu o krytykę źródeł, jest nieweryfikowalne.
Jeśli wiadomości o piastowskiej proweniencji Knuta należą jeszcze do tych ciekawszych, to nie można tego powiedzieć o bardzo szczegółowym opisie autora odnośnie relacji władcy z jego dworem oraz historii politycznej okresu jego panowania w Danii i w Anglii. Morawiec do tego stopnia dzieli włos na czworo, że w połowie książki nie ma się już zbytniej ochoty brnąć dalej. Wielka szkoda.
Książkę, jeśli już miałbym ją komuś polecać, to chyba tylko wyłącznie jako pozycję w bibliografii pracy magisterskiej z tej tematyki.

Muszę przyznać, że srogo się zawiodłem na biografii Knuta Wielkiego. Jakkolwiek Jakub Morawiec należy do najwybitniejszych znawców dziejów Skandynawii w średniowieczu, celując szczególnie w przełom X i XI wieku, to muszę z przykrością stwierdzić, że przekaz informacji w jego wydaniu jest wyjątkowo nużący. Im dalej w las, tym drzewa zbyt gęste, tak, że ledwo można między...