Autor z większym zrozumieniem podszedł do powstania dekabrystów niz do naszego powstania listopadowego - co wystarczająco świadczy o jego tendencyjności jako historyka. A potem jest tylko jeszcze gorzej. Naprawdę niektórzy amerykańscy autorzy wydaja sie uważać, że - cytując klasyka, czyli tow. gen "Waltera" - "demokracja jest dla nas, demokratów a dla gówniarzy gówno".. Posłowie Wiktorii Śliwowskiej, wielkiej znawczyni Rosji, było tu absolutnie nieodzowne

Autor z większym zrozumieniem podszedł do powstania dekabrystów niz do naszego powstania listopadowego - co wystarczająco świadczy o jego tendencyjności jako historyka. A potem jest tylko jeszcze gorzej. Naprawdę niektórzy amerykańscy autorzy wydaja sie uważać, że - cytując klasyka, czyli tow. gen "Waltera" - "demokracja jest dla nas, demokratów a dla gówniarzy...

Autor przedstawia Mikołaja w raczej pozytywnym świetle, co będzie pewnie zaskoczeniem przede wszystkim dla polskiego czytelnika. Polecam, świetne uzupełnienie wiedzy, książka napisana bardzo prostym językiem.

Autor przedstawia Mikołaja w raczej pozytywnym świetle, co będzie pewnie zaskoczeniem przede wszystkim dla polskiego czytelnika. Polecam, świetne uzupełnienie wiedzy, książka napisana bardzo prostym językiem.

Co by nie mówić w XIX wieku mieliśmy władców dużego formatu. Ani w XVIII ani w XX już tak nie było.

Co by nie mówić w XIX wieku mieliśmy władców dużego formatu. Ani w XVIII ani w XX już tak nie było.

Czytając bardziej ogólne opracowania dotyczące historii Rosji wyrobiłam sobie zdanie, że panowanie Mikołaja I to okres znienawidzonego i najbardziej reakcyjnego systemu, jaki w Rosji kiedykolwiek istniał - tak zresztą stwierdził sam Bazylow w swojej "Historii Rosji". Gdy zabrałam się za "Mikołaja I" Lincolna byłam zdziwiona, bo autor przedstawił mi troszeczkę inny obraz tego władcy. Na końcu możemy jednak przeczytać co sądzi na temat tej książki Wiktoria Śliwowska, autorka konkurencyjnego opracowania dotyczącego Mikołaja I:

"Jest rzeczą zaiste zdumiewającą, do jakiego stopnia fascynuje silna władza. Potrafi zauroczyć nawet po upływie wielu lat, mimo swych niezliczonych kompromitujących poczynań...
W. Bruce Lincoln nie jest pierwszym, który w sidła te - mimo stawianego oporu - zdaje się w jakiejś mierze wpadać. Mikołaj I miał swych apologetów za życia, miał ich także po śmierci".

Przeczytałam również książkę Wiktorii Śliwowskiej i jej opracowanie, przynajmniej moim zdaniem, lepiej oddaje ducha tamtych czasów.
W. Bruce Lincoln zakończy swoją książkę stwierdzeniem:

"Panowanie Mikołaja I było ostatnim okresem spokoju i bezpieczeństwa imperialnej Rosji. W pierwszych latach naszego wieku historyk rosyjski nazwie panowanie Mikołaja "apogeum samowładztwa". W latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku baronowa Maria Frederiks, która spędziła dzieciństwo na dworze cesarskim, napisała zabarwione tęsknotą epitafium Rosji mikołajowskiej:
"Tyle tylko wiem, że za Mikołaja Pawłowicza Rosja była potężna i szlachetna. On umiał zachować czar jej przeszłości. Jego rycerskość, niezłomność i odwaga przysporzyły jej jeszcze większej chwały. Wszyscy skłaniali głowy przed nim i przed Rosją!".

Śliwowska zarzuca Lincolnowi, że w jego pracy dominują dworskie opowieści, mówiące o dobroci i wrażliwości cara, o jego odwadze i szlachetności, poczuciu obowiązku i pracowitości i tak dalej. Po przeczytaniu ostatniego zdania z pracy Lincolna trudno oprzeć się wrażeniu, że prawdopodobnie miała ona sporo racji. Mimo to warto zapoznać się również z tym opracowaniem, żeby wyrobić sobie własne zdanie na ten temat.

Czytając bardziej ogólne opracowania dotyczące historii Rosji wyrobiłam sobie zdanie, że panowanie Mikołaja I to okres znienawidzonego i najbardziej reakcyjnego systemu, jaki w Rosji kiedykolwiek istniał - tak zresztą stwierdził sam Bazylow w swojej "Historii Rosji". Gdy zabrałam się za "Mikołaja I" Lincolna byłam zdziwiona, bo autor przedstawił mi troszeczkę inny obraz...

Niewątpliwie nieźle wydana, oczywiście jeśli weźmie się pod uwagę, że dotyczy to lat osiemdziesiątych XX w., choć niestety przypisy znowu na końcu tekstu. Napisana jest przystępnym językiem, tłumaczenie też w porządku, więc czyta się nieźle. Jest to z pewnością ciekawe spojrzenie na postać Mikołaja I, ale jednak spojrzenie zza Atlantyku.
Dobrze jest od czasu do czasu przeczytać coś, co świadczy o tym, że nie jesteśmy pępkiem świata. Muszę jednak zgodzić się z autorką posłowia i innymi piszącymi opinie, że kwestie narodowe w polityce Mikołaja I zostały pominięte praktycznie całkowicie.

Niewątpliwie nieźle wydana, oczywiście jeśli weźmie się pod uwagę, że dotyczy to lat osiemdziesiątych XX w., choć niestety przypisy znowu na końcu tekstu. Napisana jest przystępnym językiem, tłumaczenie też w porządku, więc czyta się nieźle. Jest to z pewnością ciekawe spojrzenie na postać Mikołaja I, ale jednak spojrzenie zza Atlantyku.
Dobrze jest od czasu do czasu...

W swojej biografii Mikołaja I amerykański badacz W. Bruce Lincoln wyraźnie zaakcentował rolę żandarma Europy, jaką władcy temu przyszło odegrać. Przede wszystkim właśnie sprawom polityki zagranicznej przygląda się Autor: dużo w książce o wojnach z Turcją, Wiośnie Ludów, o wojnie krymskiej. Dużo jest też uwag o systemie mikołajowskim w samej Rosji. Czego nie ma? Na pewno słabo opracowane są zagadnienia związane z szalenie istotnymi sprawami narodowościowymi. No i do tego fatalnie są przedstawione zagadnienia związane z Polską - powstanie listopadowe ukazane jest wręcz kuriozalnie. Według mnie mogło być dużo lepiej, ale pewnie warto zajrzeć, jeśli kogoś interesuje wielka polityka pierwszej połowy XIX wieku.

Tomasz Babnis

W swojej biografii Mikołaja I amerykański badacz W. Bruce Lincoln wyraźnie zaakcentował rolę żandarma Europy, jaką władcy temu przyszło odegrać. Przede wszystkim właśnie sprawom polityki zagranicznej przygląda się Autor: dużo w książce o wojnach z Turcją, Wiośnie Ludów, o wojnie krymskiej. Dużo jest też uwag o systemie mikołajowskim w samej Rosji. Czego nie ma? Na pewno...

Wiktoria Śliwowska w posłowiu do tej książki napisała:
"Historyków po dzień dzisiejszy zastanawia, jak to zacofane, oparte na poddaństwie chłopów, zniewoleniu poddanych, skorumpowane państwo, jakim była Rosja mikołajowska, mogło trwać w stanie nieomal nienaruszonym przez całe trzydziestolecie, opierać się skutecznie wszelkim próbom odnowy, poprzestawać na „terminologicznych”, w istocie niczego nie zmieniających reformach, narzucać swoją wolę Europie odgrywać rolę jej żandarma, budząc respekt i podziw, lęk i nienawiść, a zarazem zdumiewać rozwijającą się tak efektownie – wbrew stawianym tamom i przeszkodom – literaturą i bogactwem życia intelektualnego. Jak to się stało, że słabości tego mocarstwa, ukryte głęboko za jego imponującą fasadą, z całą bezwzględnością obnażone zostały dopiero w momencie starcia militarnego w dobie wojny krymskiej?"
Dostrzegając wszystkie błędy i przeoczenia autora (dla nas szczególnie widoczne, gdy chodzi o opis stosunków polsko-rosyjskich, ich genezę i uwarunkowania),trzeba wyrazić mu podziw za ogrom pracy, jaką wykonał starając się odpowiedzieć na ww pytanie i malując portret "ostatniego rycerza samowładztwa" i "żandarma Europy".

Wiktoria Śliwowska w posłowiu do tej książki napisała:
"Historyków po dzień dzisiejszy zastanawia, jak to zacofane, oparte na poddaństwie chłopów, zniewoleniu poddanych, skorumpowane państwo, jakim była Rosja mikołajowska, mogło trwać w stanie nieomal nienaruszonym przez całe trzydziestolecie, opierać się skutecznie wszelkim próbom odnowy, poprzestawać na...