Jak, mając ogromną wiedzę i jeszcze większą pasję, można napisać gniota? Ano, można. Można podzielić swoją książkę na trzy części, po czym napisać każdą z nich innym stylem. Można w pierwszej części pogrzebać całkiem niezły zarys tragicznym językiem, nieudolnie stylizowanym na starożytność. Można tak zagmatwać część zbeletryzowaną tak, że czytelnik nie wie, jaka jest motywacja i charakter bohaterów. Można prowadzić swoją fabułę według zawsze aktualnej zasady "tak, bo tak", bez uzasadniania kluczowych kwestii. Można porzucić to wszystko w części drugiej, napisanej w formie typowej książki biograficznej. Można wysuwać hipotezy pozbawione większego uzasadnienia - jak o tym, że pewne postaci męskie były kobietami w przebraniu. Można olać całkowicie subtelność i wieloznaczność amarneńskiej sztuki, tłumacząc ją w sposób możliwe łopatologiczny i prosty. Można wreszcie spiąć dwie poprzednie, kompletnie nieprzystające do siebie części, częścią trzecią, będącą przedziwną hybrydą science-fiction, fantastyki naukowej i teorii spiskowych. Można sprowadzić historię przynajmniej sugerującą jakiekolwiek zniuansowanie i tajemnicę do prostej walki Imperium Ciemności (i jest to nazwa bezpośrednio z książki) z siłami dobra. Można z Heleny zrobić kolejnego Wybrańca/Ostatnią nadzieję, bez jakiegokolwiek uzasadnienia co do jej mocy czy dokładnej roli. Można wprowadzić niejasności (jak tożsamość głównej bohaterki ostatniej części czy rola Aleksandra), które nie zostają nigdy wytłumaczone. Można wreszcie opowieść skończyć w takim momencie, że czytelnika, który przez powieść jakimś cudem przebrnął, trafia szlag. I nie chodzi o jakikolwiek cliffhanger, a o przerwanie historii w momencie, kiedy nic nie jest wytłumaczone ani rozwiązane. Kiedy tak naprawdę pod koniec nic się nie dzieje. I czytelnik, który przeczytał najpierw niezwykle pochlebne recenzje z tylnej okładki, a potem cudem przetrwał całą powieść, się wkurwi. Unikać jak ognia.

Jak, mając ogromną wiedzę i jeszcze większą pasję, można napisać gniota? Ano, można. Można podzielić swoją książkę na trzy części, po czym napisać każdą z nich innym stylem. Można w pierwszej części pogrzebać całkiem niezły zarys tragicznym językiem, nieudolnie stylizowanym na starożytność. Można tak zagmatwać część zbeletryzowaną tak, że czytelnik nie wie, jaka jest...