Najnowsze artykuły
- ArtykułyCzytamy w weekend. 26 kwietnia 2024LubimyCzytać100
- ArtykułySzpiegowskie intrygi najwyższej próby – wywiad z Robertem Michniewiczem, autorem „Doliny szpiegów”Marcin Waincetel5
- ArtykułyWyślij recenzję i wygraj egzemplarz „Ciekawscy. Jurajska draka” Michała ŁuczyńskiegoLubimyCzytać2
- Artykuły„Spy x Family Code: White“ – adaptacja mangi w kinach już od 26 kwietnia!LubimyCzytać2
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Helena Semenetz
2
8,7/10
Pisze książki: powieść historyczna, popularnonaukowa
Ten autor nie ma jeszcze opisu. Jeżeli chcesz wysłać nam informacje o autorze - napisz na: admin@lubimyczytac.pl
8,7/10średnia ocena książek autora
9 przeczytało książki autora
31 chce przeczytać książki autora
1fan autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Najnowsze opinie o książkach autora
Klucz życia Helena Semenetz
8,7
Uwaga! Powieść Heleny Sementz wygrała w ogólnopolskim plebiscycie na najlepszą książkę historyczną 2019 roku. „Klucz życia” zwyciężył w kategorii „Historia niebanalna” w głosowaniu internautów. Publikacja otrzymała ponad 70% oddanych głosów, w rywalizacji z książką Joanny Żak-Bucholc „Jaworowi ludzie".
"Klucz Życia" to zjawiskowa powieść oparta na faktach sprzed ponad trzech tysięcy lat.
Autorka łączy historię Heleny ze Sparty z bohaterami Herezji Amarneńskiej w Egipcie. Pokazuje dramat jaki rozgrywa się w Achetaton - mieście wzniesionym przez Echnatona i Nefretete. Czytelnik ma wrażenie relacji naocznego świadka, którym jest autorka.
W trzecim rozdziale autorka przenosi nas w fantastyczną przestrzeń między piekłem a ziemią, w której spotykamy dobrze nam znanych bohaterów z poprzednich dwóch rozdziałów. Zaskakujący rozwój akcji momentami wzrusza do łez, momentami szokuje dosadnością przedstawianych scen...
Po przeczytaniu tej książki będziemy inaczej patrzeć na otaczający nas świat i ludzi…
Serdecznie polecam.
Klucz życia Helena Semenetz
8,7
Jak, mając ogromną wiedzę i jeszcze większą pasję, można napisać gniota? Ano, można. Można podzielić swoją książkę na trzy części, po czym napisać każdą z nich innym stylem. Można w pierwszej części pogrzebać całkiem niezły zarys tragicznym językiem, nieudolnie stylizowanym na starożytność. Można tak zagmatwać część zbeletryzowaną tak, że czytelnik nie wie, jaka jest motywacja i charakter bohaterów. Można prowadzić swoją fabułę według zawsze aktualnej zasady "tak, bo tak", bez uzasadniania kluczowych kwestii. Można porzucić to wszystko w części drugiej, napisanej w formie typowej książki biograficznej. Można wysuwać hipotezy pozbawione większego uzasadnienia - jak o tym, że pewne postaci męskie były kobietami w przebraniu. Można olać całkowicie subtelność i wieloznaczność amarneńskiej sztuki, tłumacząc ją w sposób możliwe łopatologiczny i prosty. Można wreszcie spiąć dwie poprzednie, kompletnie nieprzystające do siebie części, częścią trzecią, będącą przedziwną hybrydą science-fiction, fantastyki naukowej i teorii spiskowych. Można sprowadzić historię przynajmniej sugerującą jakiekolwiek zniuansowanie i tajemnicę do prostej walki Imperium Ciemności (i jest to nazwa bezpośrednio z książki) z siłami dobra. Można z Heleny zrobić kolejnego Wybrańca/Ostatnią nadzieję, bez jakiegokolwiek uzasadnienia co do jej mocy czy dokładnej roli. Można wprowadzić niejasności (jak tożsamość głównej bohaterki ostatniej części czy rola Aleksandra),które nie zostają nigdy wytłumaczone. Można wreszcie opowieść skończyć w takim momencie, że czytelnika, który przez powieść jakimś cudem przebrnął, trafia szlag. I nie chodzi o jakikolwiek cliffhanger, a o przerwanie historii w momencie, kiedy nic nie jest wytłumaczone ani rozwiązane. Kiedy tak naprawdę pod koniec nic się nie dzieje. I czytelnik, który przeczytał najpierw niezwykle pochlebne recenzje z tylnej okładki, a potem cudem przetrwał całą powieść, się wkurwi. Unikać jak ognia.