Śmierć jest częścią życia, jego ostatnim etapem. Odwlekanie końca leży jednak w ludzkiej naturze, a przemijanie stało się tematem tabu. Nie chcemy o tym myśleć ani tym bardziej rozmawiać, nie chcemy widzieć umierających bliskich, wolimy oddać ich do szpitala, nawet jeśli wiadomo, że medycyna nie daje szans na ich wyleczenie. Wolimy, by umierającą matką czy ojcem zajął się ktoś inny, jakiś bliżej nam nieznany „profesjonalista”, bo przecież śmierć jest zbyt straszna. Im większy mamy dostęp do lekarzy, tym mniej chcemy uczestniczyć w umieraniu, patrzeć w gasnące oczy odchodzącej osoby i być choćby najmniejszą częścią tego procesu. Co więcej, każdy z nas wierzy, że śmierć go nie dotyczy i nawet jeśli kiedyś nadejdzie, to na pewno jeszcze nie teraz. Żyć wiecznie to marzenie milionów, zachować zdrowie, urodę i „młodość” na zawsze, bez zmarszczek, chorób, bólu – bez końca.

„Klub samobójców” to futurystyczna powieść o przemijaniu. Akcja toczy się w świecie ludzi długowiecznych, w niedalekiej przyszłości. Wysoko rozwinięta medycyna, ingerując w ludzki organizm bez ograniczeń, zapewnia życie bez końca. Inteligentna krew, diamentowa skóra, zamiennik serca czy wzmocniona tchawica to tylko niektóre z rozwiązań, dzięki którym ludzie nie umierają.

Autorka ukazuje ten świat oczami dwóch kobiet. Jedna z nich to Anja, która mieszka z matką, chciałoby się rzec umierającą, ale nie można. Matka żyje, jej sztuczne serce bije miarowo, inteligentna krew krąży pod diamentową skórą, zamienniki jej organów wewnętrznych działają bez zarzutu, tyle że jej samej jakby już nie ma. Jej stan nazywany jest wegetatywnym i nie wiadomo, czy matka Anji zachowała świadomość, stając się więźniem własnego ciała, czy już zupełnie zgasła. Śmierć byłaby dla niej wybawieniem, ale ta nie nadejdzie nigdy. Jej ciało będzie funkcjonować wiecznie, bez względu na to, czy jest ona tego świadoma, czy nie.

Drugą bohaterką jest Lea, kobieta idealnie wpasowana w otaczającą ją rzeczywistość. Żyje zgodnie z wszelkimi wytycznymi, nie je mięsa, unika stresu, chodzi na zabiegi rewitalizujące i właśnie skończyła sto lat. Wydaje się szczęśliwa, ale czy na pewno jest? Wszystko się zmienia, kiedy spotyka na ulicy swego ojca, którego wiele lat temu uznała za zmarłego. Świat okazuje się zwykłą wydmuszką, szczęście pozorne, przyjaciele fałszywi, a ludzie zaślepieni. Nakaz prowadzenia zdrowego trybu życia, obserwacja osobników niepodporządkowanych wytycznym, ingerencja w ludzkie organizmy, w wolność wyboru – wszystko to sprawia, że ci skazani na sukces, doskonali ludzie nie nawiązują ze sobą żadnych głębszych relacji.

Jaką wartość ma więc śmierć? Czyż nie ona jest motorem naszych działań? Czy brak perspektywy końca istnienia nie odbiera sensu życiu? Czy jedzenie może być zjadane tylko dla przyjemności odczuwania jego smaku, czy tylko po to, by dostarczyć organizmowi najwyższej jakości składników odżywczych? Wszystkie te pytania zadaje nam Rachel Heng. Choć powieść nie jest napisana perfekcyjnie, a bohaterowie bywają drażniący, to jest to książka bardzo ważna, ponieważ zwraca uwagę na ścieżkę, którą chyba nie do końca świadomie wszyscy podążamy.

Izabela Straszewska