I oto dotarliśmy do finału pełnej niebezpieczeństw, kłamstw oraz manipulacji, najeżonej przeszkodami i klątwami historii Evangeliny Fox. Z jednej strony czuję ulgę, że to wreszcie koniec, a z drugiej – trochę przykro mi rozstawać się z bohaterami.

Poprzedni tom skończył się typowym cliffhangerem, przez co oczekiwanie na trzecią część dłużyło się nieznośnie. Kontynuacja zaczyna się dokładnie w tym samym momencie, w którym zostawiła nas „Baśń o złamanym sercu”. Więcej nie zdradzę, by nie psuć przyjemności tym, którzy jeszcze nie czytali.

Cykl, podobnie jak relacja Evangeliny i Jacksa, przypomina sinusoidę. O ile w pierwszym tomie ich relacja była intrygująca i stanowiła najciekawszy wątek, o tyle w drugim skręciła w stronę niebezpiecznej toksyczności. Finał cyklu, można powiedzieć, jest w pewnym sensie odkupieniem win „Baśni o złamanym sercu”. Zgodnie z regułami gatunku przed bohaterami jeszcze kilka ostatnich prób i przeszkód do pokonania. Do samego końca jednak nie wiadomo, na ile te zasady zadziałają. Garber nieraz już udowodniła, że nawet w krainie, gdzie rodzą się opowieści, nie wszystko idzie tak, jak można by się spodziewać. Dla kogo ta historia skończy się dobrze? Kto otrzyma karę, a kto swój happy end?

Na prowadzenie, obok wiodącej pary, wysuwa się Apollo. Obserwujemy jego powrót do książęcych obowiązków, pragnienie godnego zapisania się na kartach historii oraz rosnące przywiązanie do Evangeliny. Znać, że autorka wiele pracy włożyła w kreację tej postaci. Bez wątpienia odniosła sukces: stworzyła bohatera przechodzącego przemianę, niejednoznacznego i dobrze umotywowanego. Nie obeszło się co prawda bez paru klisz, mimo to Apollo jest bezsprzecznie najciekawszą postacią tej powieści.

Znikli gdzieś pozostali bohaterowie drugoplanowi. Podobnie jak w poprzedniej części fortunnie zjawiają się tylko wtedy, gdy są potrzebni. A przecież zarówno LaLa, jak i Chaos mieli ogromny potencjał na wciągające historie w tle. Szkoda, polubiłam tę dwójkę. Autorka wprowadziła dodatkowo szarą eminencję, która potajemnie mąci w życiu bohaterów. Wybór był raczej oczywisty – jak dla mnie zero zaskoczenia. Ta postać spełniła po prostu funkcję kolejnej przeszkody do pokonania, wedle reguł baśniowego świata.

Jak wspomniałam na początku: z jednej strony cieszę się, że Evangelina wreszcie dotarła do końca tej wybrukowanej ścieżki, na którą wkroczyła pchnięta przez pierwszą miłość i desperację. Satysfakcjonujące jest, że po tylu trudach ostatecznie dotarła do finału (jaki by on nie był). Zaś z drugiej strony trochę mi smutno, że to już koniec. Polubiłam bohaterkę, mimo że nieraz irytowała mnie jej nieskończona naiwność. Polubiłam też Jacksa pomimo jego okrucieństwa i cynizmu. I choć wiele można tej trylogii zarzucić, ostatecznie warta była spędzonego z nią czasu.

Ewa Jemioł