Skusiła mnie maska i teatr no - i początek faktycznie był obiecujący: autor snuje sobie luźne rozważania o kulturze, niepoparte ani żadnymi dowodami, ani analizami, cokolwiek pochopnie wyciągnięte wnioski odnosząc do sztuk związanych z teatrem no, o którym rozmawia z aktorami i muzykami ze szkoły Kanze.

To, co było znośne w niewielkiej dawce na początku książki, w mniej więcej 1/3 zaczęło tracić delikatną równowagę i bajania o kulturze i zachodniej, i japońskiej zdecydowanie wypierają teatralne odniesienia.

Co gorsza, w książce kompletnie brak naukowych przypisów - te, które są, służą autorowi jako narzędzie do snucia bezwartościowych dygresji. Z całą pewnością nie jest to w ogóle pozycja, którą można rozważać jako rzetelne źródło wiedzy o no.

W kontekście bardzo niskiej wartości merytorycznej i raczej wtórnej literackiej aż by się chciało, żeby ktoś mądry kazał autorowi obciąć strony o połowę. Może wtedy wyszłoby z tego coś lepszego niż wodolejstwo...?

Skusiła mnie maska i teatr no - i początek faktycznie był obiecujący: autor snuje sobie luźne rozważania o kulturze, niepoparte ani żadnymi dowodami, ani analizami, cokolwiek pochopnie wyciągnięte wnioski odnosząc do sztuk związanych z teatrem no, o którym rozmawia z aktorami i muzykami ze szkoły Kanze.

To, co było znośne w niewielkiej dawce na początku książki, w mniej...