64/2023

Postanowiłem sobie po raz pierwszy od pół roku zrobić krótką przerwę od książek historycznych i „Kasztanowy ludzik” Sørena Sveistrupa był strzałem w dziesiątkę.

Coś w tym jest, że skandynawscy autorzy piszą najlepsze thrillery. Jestem ogromnym fanem publikacji powstających w Szwecji (Lars Kepler, Stieg Larsson, Camilla Läckberg), Norwegii (Karin Fossum, Jo Nesbø, Jørn Lier Horst) czy Danii (Jussi Adler-Olsen).

Autor „Kasztanowego ludzika” reprezentuje ten ostatni kraj, czyli Danię. I mimo, że nie ma tak imponującego dorobku pisarskiego, jak jego koledzy to ta powieść zdecydowanie wybija się na tle całego gatunku. W jak najbardziej pozytywnym aspekcie.

Historia opowiada o pracy dwójki policjantów: Naii Thulin oraz Marka Hessa, przy makabrycznej zbrodni, gdzie znalezione zostają skatowane zwłoki kobiety z odciętą dłonią i kasztanowym ludzikiem na miejscu zbrodni. Sprawa ta w nieoczekiwany sposób łączy się z zaginioną rok wcześniej córką minister spraw społecznych. Z czasem pojawiają się kolejne przypadki makabrycznych morderstw kobiet, które łączy pozostawianie na miejscach zbrodni wspomnianych wcześniej kasztanowych figurek. To właśnie ten element łączy kolejne zbrodnie, z uznaną za zmarłą dziewczynką, ponieważ na figurkach znajdują się odciski palców zaginionej...

Świetny, trzymający od początku do końca thriller, który łączy ze sobą brutalną zagadkę kryminalną z brudną polityką. Postaci są bardzo realne, mają swoje wady, rozterki, dzięki czemu opowiadana historia tylko zyskuje. Do samego końca nie możemy być pewni zakończenia. Także samo zakończenie naprawdę mocno wbiło mnie w fotel, ale nie czułem, że autor robi z czytelników głupków, jak np. Remigiusz Mróz w zakończeniu „Ekstremisty”.

Jednak na siłę można znaleźć pewne wady. Pierwsza leży po winie polskiego wydawcy, czyli Wydawnictwa WAB i chodzi o okładkę. Złote połyskliwe napisy są bardzo efektowne, dopóki nie potrzyma się książki przez jakiś czas w rękach. Po kilku dniach literki wyraźnie się wycierają, szczegolnie te na grzbiecie. Jest to typowe dla tego typu ozdobnych czcionek na okładkach. Druga wada dotyczy tego, że momentami policjanci za bardzo dawali się wodzić za nos mordercy i nie dziwiło ich, że ten był zawsze o kilka kroków przed nimi. O ile główni bohaterowie jeszcze do końca nie tracą na zakończeniu, to ocena ich przełożonych może być druzgocąca. Chociaż z drugiej strony, może to także jest coś wspólnego z rzeczywistością...

Niemniej jednak, książka jest wyborna i mogę ją stanowczo polecić. Skandynawski kryminał znowu „dał radę”.

64/2023

Postanowiłem sobie po raz pierwszy od pół roku zrobić krótką przerwę od książek historycznych i „Kasztanowy ludzik” Sørena Sveistrupa był strzałem w dziesiątkę.

Coś w tym jest, że skandynawscy autorzy piszą najlepsze thrillery. Jestem ogromnym fanem publikacji powstających w Szwecji (Lars Kepler, Stieg Larsson, Camilla Läckberg), Norwegii (Karin Fossum, Jo Nesbø,...