Dzieło Schumpetera jest dla mnie jednym z tych nielicznych przypadków, gdy ocena książki (w skali 1-10) jest znacznie trudniejsza niż jej lektura. Autor, będący uczniem Bohma-Bewerka i kolegą ze studiów Ludwika Misesa próbuje łączyć elementy rzetelnej analizy teorii Marksa oraz faktów historycznych z własną koncepcją socjalizmu.Sam autor przyjmuje tutaj dwie pozycje:
1.znawcy literatury z zakresu polityki,ekonomii, historii,doskonale poruszającego się w omawianej tematyce i potrafiącego trafnie argumentować swój krytyczny stosunek do części marksistowskich tez
2.ideologa, przedstawiającego (po str.200) dalsze perspektywy kapitalizmu (czyli jego ewolucji w socjalizm)
O ile w pierwszej roli Schumpeter sprawdza się znakomicie, o tyle w drugiej okazuje się mało przekonujący.Ciężko nie odnieść wrażenia,że nie podejmując szerszej polemiki z autorami takimi jak Friedrich von Hayek czy wspomniany już Mises (obaj bardzo krytyczni wobec idei centralnego planowania) autor stara się tendencyjnie wyolbrzymić wybrane informacje, pomijając inne. Jest to dość ciekawe, biorąc pod uwagę że na początku książki ekonomista gani Marksa za stronniczość i błędy badawcze, w które jednocześnie sam popada.Widać jak na dłoni, że działo powstawało na fali (popularnego wśród intelektualnych elit lat 40-tych) keynensizmu oraz kryzysu zaufania wobec gospodarki wolnorynkowej.Wśród argumentów za "ewolucją" kapitalizmu brakuje twardych faktów i odwołań do procesów historycznych, nie brakuje natomiast chciejstwa oraz gloryfikacji elementów, pasujących do przyjętej narracji.

Dzieło Schumpetera jest dla mnie jednym z tych nielicznych przypadków, gdy ocena książki (w skali 1-10) jest znacznie trudniejsza niż jej lektura. Autor, będący uczniem Bohma-Bewerka i kolegą ze studiów Ludwika Misesa próbuje łączyć elementy rzetelnej analizy teorii Marksa oraz faktów historycznych z własną koncepcją socjalizmu.Sam autor przyjmuje tutaj dwie...