Wręcz nieziemsko błyskotliwe spostrzeżenia wymieszane z prosocjalistycznym bełkotem.
Innymi słowy szybka jazda na krótkich odcinkach, a przez większość drogi nużące oddzielanie odrobiny ziarna od sterty plew.
Albo jak kto woli konkretnie: od „twórczej destrukcji” po „prywatne kierownictwo działające pod wpływem zysku nie może być bardziej zainteresowane utrzymywaniem wartości (…) niż kierownictwo socjalistyczne.”

Wręcz nieziemsko błyskotliwe spostrzeżenia wymieszane z prosocjalistycznym bełkotem.
Innymi słowy szybka jazda na krótkich odcinkach, a przez większość drogi nużące oddzielanie odrobiny ziarna od sterty plew.
Albo jak kto woli konkretnie: od „twórczej destrukcji” po „prywatne kierownictwo działające pod wpływem zysku nie może być bardziej zainteresowane utrzymywaniem...

Autor pisze, że w miarę rozwoju kapitalizmu usługi, i wolne zawody zaczną zanikać, dalej już nie czytałem.

Autor pisze, że w miarę rozwoju kapitalizmu usługi, i wolne zawody zaczną zanikać, dalej już nie czytałem.

Autor nie darzy demokracji zbytnim szacunkiem i nie widzi w "władzy ludu", wybawienia od wszelkich problemów społecznych i ekonomicznych, Schumpeter uznaje lud za tłum zdolny do działania jedynie w panice. I to się chwali.
Postać niewątpliwie inteligentna lecz trudna w odbiorze. Głównym mankamentem podczas czytania było nie tylko to że struktura książki nie przypadła mi do gustu, lecz to że autor rzeczywiście wierzył że socjalizm może funkcjonować na dłuższą metę. Czemu jak wiemy, zaprzecza historia.
Fakt większość wyjątkowo zdolnych ludzi nie rokowała na pomyślną przyszłość lecz zbyt pesymistyczne podejście również jest błędne. Socjalizm zawsze zapada się pod ciężarem własnych błędów którymi są jego same fundamenty, i choć historia pokazuje że ludzkość się jej nie uczy, to najbardziej racjonalne podejście sugeruje że walka dobra ze złem nigdy się nie skończy całkowitym zwycięstwem którejś ze stron.

Książkę oceniłbym na 6/10, ale zaciekawiło mnie że kiedy ją czytałem (ponad rok od pisania tej opinii) na okładce napisałem ołówkiem kilka ciekawych spostrzeżeń, do których doszedłem podczas lektury, dlatego podnoszę ocenę o jeden.

Ostatecznie polecam jedynie pasjonatom. Jeżeli jednak czytelnik szuka nie ekonomisty austriackiego z największymi ambicjami (jakim był Schumpeter) lecz z największym talentem zalecałbym wybrać Ludwiga von Misesa.

"Socjaliści twierdzą że kapitalizm przechodzi w socjalizm kiedy - jak jabłko - dojrzewa. Prawda jest jednak nieco inna, kapitalizm przechodzi w socjalizm kiedy - jak jabłko - gnije."

Autor nie darzy demokracji zbytnim szacunkiem i nie widzi w "władzy ludu", wybawienia od wszelkich problemów społecznych i ekonomicznych, Schumpeter uznaje lud za tłum zdolny do działania jedynie w panice. I to się chwali.
Postać niewątpliwie inteligentna lecz trudna w odbiorze. Głównym mankamentem podczas czytania było nie tylko to że struktura książki nie przypadła mi do...

Dzieło Schumpetera jest dla mnie jednym z tych nielicznych przypadków, gdy ocena książki (w skali 1-10) jest znacznie trudniejsza niż jej lektura. Autor, będący uczniem Bohma-Bewerka i kolegą ze studiów Ludwika Misesa próbuje łączyć elementy rzetelnej analizy teorii Marksa oraz faktów historycznych z własną koncepcją socjalizmu.Sam autor przyjmuje tutaj dwie pozycje:
1.znawcy literatury z zakresu polityki,ekonomii, historii,doskonale poruszającego się w omawianej tematyce i potrafiącego trafnie argumentować swój krytyczny stosunek do części marksistowskich tez
2.ideologa, przedstawiającego (po str.200) dalsze perspektywy kapitalizmu (czyli jego ewolucji w socjalizm)
O ile w pierwszej roli Schumpeter sprawdza się znakomicie, o tyle w drugiej okazuje się mało przekonujący.Ciężko nie odnieść wrażenia,że nie podejmując szerszej polemiki z autorami takimi jak Friedrich von Hayek czy wspomniany już Mises (obaj bardzo krytyczni wobec idei centralnego planowania) autor stara się tendencyjnie wyolbrzymić wybrane informacje, pomijając inne. Jest to dość ciekawe, biorąc pod uwagę że na początku książki ekonomista gani Marksa za stronniczość i błędy badawcze, w które jednocześnie sam popada.Widać jak na dłoni, że działo powstawało na fali (popularnego wśród intelektualnych elit lat 40-tych) keynensizmu oraz kryzysu zaufania wobec gospodarki wolnorynkowej.Wśród argumentów za "ewolucją" kapitalizmu brakuje twardych faktów i odwołań do procesów historycznych, nie brakuje natomiast chciejstwa oraz gloryfikacji elementów, pasujących do przyjętej narracji.

Dzieło Schumpetera jest dla mnie jednym z tych nielicznych przypadków, gdy ocena książki (w skali 1-10) jest znacznie trudniejsza niż jej lektura. Autor, będący uczniem Bohma-Bewerka i kolegą ze studiów Ludwika Misesa próbuje łączyć elementy rzetelnej analizy teorii Marksa oraz faktów historycznych z własną koncepcją socjalizmu.Sam autor przyjmuje tutaj dwie...

"Kapitalizm, według Schumpetera, z założenia nie miał szans przetrwania, a do postępującej przemiany w socjalizm miały się przyczyniać nie jego klęski, ale sukcesy." Wizja Schumpetera się ziszcza. Książkę warto przeczytać, żeby przekonać się jak wyglądały początki tego procesu. Gratka zarówno dla lewaków, którzy znajdą tu podstawę teoretyczną dla walki z korporacjami, i prawicowych przeciwników UE. Lektura ciężka, bo wymaga myślenia, ale warto.

"Kapitalizm, według Schumpetera, z założenia nie miał szans przetrwania, a do postępującej przemiany w socjalizm miały się przyczyniać nie jego klęski, ale sukcesy." Wizja Schumpetera się ziszcza. Książkę warto przeczytać, żeby przekonać się jak wyglądały początki tego procesu. Gratka zarówno dla lewaków, którzy znajdą tu podstawę teoretyczną dla walki z korporacjami, i...

Geniusz

Geniusz