"Historie osobiste" to książka, którą przeczytałam przez przypadek - zdarza się najwidoczniej ;). Trafiałam od dłuższego czasu na pozytywne recenzje "Rzeczy osobistych" Sulej i miałam ją na swojej liście książek do przeczytania. I kiedy trafiłam na ten tytuł, skojarzyłam autorkę, skojarzyły mi się te hasła "osobiste" i "rzeczy" z tytułu i podtytułu... i nie załapałam, że są to dwie różne lektury. Jako że nie miałam punktu odniesienia, komentarze, że "Historie..." są słabsze od "Rzeczy..." i jest w nich sporo powtórzeń, mnie nie ruszały - dla mnie wszystkie opowieści zawarte w nowej książce Sulej były nowością ;).
"Historie osobiste" to książka specyficzna - przeplatają się w niej opowieści związane z zamieszczonymi zdjęciami (zazwyczaj są to opowieści o przedmiotach osobistych właśnie) oraz rozmowy z ludźmi, dla których wspólnym punktem jest przetrwanie II wojny światowej. Różnic zaś jest zdecydowanie więcej: bohaterowie bowiem są różnych narodowości, podczas wojny byli w różnym wieku, każdy miał swoje doświadczenia i priorytety. Te opowieści są krótkie, ale poruszające - zresztą taka tematyka mnie zawsze interesowała. Z "Historii osobistych" Sulej nie dowiedziałam się właściwie nic nowego ponad to, co czytałam już kiedyś, jednak były to nowe i - jak to podkreślono w tytule - osobiste historie. A tych nie można ocenić, nie doświadczywszy czegoś takiego we własnym życiu. Książkę jednak czytało się dobrze i szybko, może po dłuższej przerwie sięgnę jeszcze po te pominięte "Rzeczy osobiste" :).

"Historie osobiste" to książka, którą przeczytałam przez przypadek - zdarza się najwidoczniej ;). Trafiałam od dłuższego czasu na pozytywne recenzje "Rzeczy osobistych" Sulej i miałam ją na swojej liście książek do przeczytania. I kiedy trafiłam na ten tytuł, skojarzyłam autorkę, skojarzyły mi się te hasła "osobiste" i "rzeczy" z tytułu i podtytułu... i nie załapałam, że są...