Wierzycie w przeznaczenie? W jakiś magiczny plan zakładający, że czeka tam na nas coś ważnego do zrobienia, jakiś większy cel? Apopi raczej nie zaprzątała sobie tym głowy, a już z pewnością nie spodziewała się, że jej przeznaczeniem jest śmierć z rąk podejrzanego klienta baru. Ale to nie miał być bynajmniej koniec jej problemów.

Dziewczyna bowiem nie umiera, a budzi się w dziwnej, zupełnie nieznanej jej, rządzonej przez elfy krainie – równie pięknej, co brutalnej, pełnej zarówno cudów, jak i podziałów. Człowiek może być tam co najwyżej sługą, jednak ku niezadowoleniu wszystkich wokół naszej bohaterce przypadł (wątpliwy z jej perspektywy) zaszczyt zostania Hegemonem.

Pod tajemniczym tytułem tej powieści, kryje się równie tajemnicza i niebezpieczna funkcja. Niedostępna dla ludzi, więc aby jakoś wykaraskać się z kłopotów, w które została wmanewrowana, musi być jak najmniej ludzka i jak najbardziej elfia, co wcale jej nie leży, bo Apopi ceni swoje człowieczeństwo, temperament i wrażliwość. Niezadowolenie okazuje na każdym kroku, co obfituje w kąśliwe uwagi i niezręczne zachowania, które sprawiają czytelnikom niezłą frajdę.

Co tu dużo mówić – główna bohaterka to ten typ, którego albo się kocha, albo nienawidzi, i to już od pierwszych przeczytanych stron czy wysłuchanych w audiobooku zdań. Rzuca się w oczy jej zadziorność, marudzenie i ciągłe przeklinanie, to, że nie stara się wpasować w świat, w którym wcale nie chciała się znaleźć, i choćby nie wiem co, nie chce się ugiąć do cudzej woli. Jednak to mądra dziewczyna, która wie, że musi powściągnąć swój upór i zacząć grać w grę, w którą została wciągnięta. Nie będzie miała też oporów, by skorzystać ze wszystkich dostępnych kart.

Podstępy, intrygi, przymierza i wiele, wiele nauki na nowej życiowej drodze – to wszystko zaskakuje nie tylko bohaterkę, ale i czytelnika. A w momencie gdy pojawia się motyw fake dating (udawany związek) i przygotowania do nadchodzącego balu, książka staje się wręcz nieodkładalna. To, co się w tej książce wyprawia, to jest po prostu bajka! Trudno o niej pisać, by niczego nie zaspojlerować, bo akcja gna jak szalona, a każdy rozdział trzyma w napięciu. Ale zdarzają się też sceny, przy których można na głos parsknąć śmiechem lub czerwienić się jak buraczek.

Po prostu nie idzie nie zakochać się w świecie wykreowanym przez Justynę Komudę i jej bohaterach. Z przyjemnością dałam się im oderwać od rzeczywistości i żałuję, że ta wspólna podróż trwała tak krótko. W ten świat bardzo szybko się wsiąka i bardzo trudno jest o nim zapomnieć. Las Północny pochłania i zachwyca panującymi w nim obyczajami, kulturą i wielobarwnością – wszystko zostało dokładnie przemyślane i wystarczająco rozbudowane, a wspomniane sąsiadujące krainy brzmią równie interesująco. Równocześnie chciałoby się tam znaleźć i być jak najdalej, dlatego cudownie, że można skorzystać z tych przeżyć z perspektywy Apopi.

Szalenie was zachęcam do przeczytania tej historii. To polska fantastyka, którą trzeba poznać! Ostrzegam jednak, że czytanie tej książki grozi niepohamowaną chęcią sięgnięcia po kolejny tom, bo kończy się tak niespodziewanie, że aż dwa razy musiałam się upewniać, czy nie przegapiłam jakiegoś zagubionego rozdziału. Naprawdę nie wierzyłam, że to już koniec. Tak naprawdę to nie ja skończyłam z książką, a książka ze mną.

Katarzyna de Castellatti-Gotin