Jeden z najwybitniejszych współczesnych włoskich pisarzy Claudio Magris jest autorem kilku niewielkich opowiadań, przybierających formę monologu. Teksty te, do których sam przywiązuje dużą wagę, niezamierzenie układają się w przedziwnie spójną całość, a jednocześnie zawarte w nich są wszystkie najistotniejsze motywy twórczości Magrisa: rzeka i morze mieniące się wielością znaczeń i metafor – podróży, życia, perswazji, przygody; historia i wieczne trwanie, ruch i bezruch, wędrówka i cel. Odnajdujemy tu najbardziej „wodny” z tekstów Magrisa, Conde.
Zbiór opowiadań-monologów słowem wstępnym opatrzył Autor, posłowie zaś napisała Tłumaczka, oba te teksty wchodzą w swoisty dialog, a zarazem dopełniają i zwielokrotniają Głosy.
Pisze Autor: „Ernesto Sábato mówi o piśmie nocnym i dziennym. [.] W piśmie nocnym pisarz konfrontuje się z czymś, co pojawia się niespodziewanie w jego wnętrzu, on zaś dotąd nic o tym nie wiedział: niepokojące, czy wręcz budzące grozę uczucia i impulsy zadziwiają nas, przerażają, ukazują nam naszą twarz, której istnienia nawet nie podejrzewaliśmy [.] Do nocnego pisma należą Głosy , Mieć życie za sobą i, w mniejszym stopniu, Teraz chyba Pan zrozumie. Ten rodzaj twórczości jest związany z formą teatralną – z fizycznością głosu, gestów, ciała – z formą monologu. [.] Conde natomiast należy do innej kategorii: z pewnością jest melancholijnym opowiadaniem, wręcz mrocznym i nocnym, ale nie ma nic wspólnego z negatywnością wyróżniającą pozostałe teksty, ponieważ charakterystyczne jest dla niego głębokie poczucie – mimo klęski, nieszczęścia, katastrofy – epickiej jedności życia, jego sensu, czasami ukrytego, lecz przecież zawsze obecnego”.