Gdy ludzie patrzą na Melissę widzą chłopca o imieniu George. Ale ona wie, że jest dziewczynką. Chciałaby być na codzień nazywana Melissą, nosić sukienki, wyglądać jak kobiety, które ogląda w swoich magazynach i chodzić do damskiej toalety w szkole. Ukrywa to kim naprawdę jest i jak się czuje. Boi się, że już na zawsze będzie musiała być kimś innym niż naprawdę jest. Kiedy nauczycielka ogłasza przedstawienie na podstawie bliskiej dziewczynce książki „Pajęczyna Charlotty” zachodzi w niej zmiana. W zagraniu roli Charlotty widzi szanse na pokazanie wszystkim kim naprawdę jest. W próbie pokazaniu światu siebie będzie mogła liczyć na swoją przyjaciółkę Kelly.
Książka jest krótka, ale treściwa, poruszająca i emocjonalna. Od razu zaczynamy współczuć Melissie i pragnąć jej szczęścia. Spotykamy się w niej z realnymi problemami młodych transpłciowych osób. Niechęć do swojego wyglądu, wyśmiewanie przez inne dzieci czy strach by nikt nie dowiedział się nawet przez najmniejszy szczegół o prawdziwej tożsamości, gdyż jest wiadome, że można zostać odrzuconym.
Pięknie została ukazana postawa najlepszej przyjaciółki Mellisy, która zaakceptowała ją od razu w pełni i starała się pomóc jej w tym by czuła się jak najbardziej sobą. Bardzo też polubiłam starszego brata głównej bohaterki.
Uważam, że ta książka jest bardzo ważną lekturą, która wyjaśni i pokaże pare spraw młodszym czytelnikom, ale chciałabym by była też czytana przez osoby w każdym wieku.

Gdy ludzie patrzą na Melissę widzą chłopca o imieniu George. Ale ona wie, że jest dziewczynką. Chciałaby być na codzień nazywana Melissą, nosić sukienki, wyglądać jak kobiety, które ogląda w swoich magazynach i chodzić do damskiej toalety w szkole. Ukrywa to kim naprawdę jest i jak się czuje. Boi się, że już na zawsze będzie musiała być kimś innym niż naprawdę jest. Kiedy...