Dwa tygodnie po odkryciu prawdy o sobie Caeden nadal przebywa tam, gdzie przeniósł go portal, próbując dowiedzieć się, co skrywa jego przeszłość. Jak ma powstrzymać nadciągający koniec znanego mu świata, jeśli nawet nie wie, kim tak naprawdę jest i nie potrafi zaakceptować tego, co zrobił? W tym czasie w Ilin Illan Asha próbuje odkryć, gdzie zniknęły Cienie, a w Tol Shen Davian uczy się lepiej władać kan i szuka sposobu na wzmocnienie Bariery. Wirr szybko przekonuje się, że trudno jest sprawować władzę, jeśli wszyscy są mu przeciwni – na czele z własną matką. Wszyscy bohaterowie poznani w „Cieniu utraconego świata” stają wobec trudnych wyzwań, niebezpiecznych starć i złożonych zagadek, z których największa to ta, czy można usprawiedliwić zło, czynione w szczytnym celu: mniejsze zło dla większego dobra?

„Echo przyszłych wypadków” to drugi tom „Trylogii Licaniusa” Jamesa Islingtona, bez wątpienia dorównujący pierwszemu, a może nawet przewyższający go. Islington rozbudowuje swój świat, rzucając więcej światła na wydarzenia z przeszłości, od których w przyszłości wiele może zależeć. System magiczny nie składa się już tylko z Obdarzonych, Augurów i Cieni, ale również z Czcigodnych, których moc, zdolności i pobudki stają się osią wydarzeń w tym tomie. Stopniowo poznajemy też odpowiedzi na pytania, które pozostały otwarte po lekturze „Cienia utraconego świata”: skąd wzięły się Naczynia? Czym jest i do czego służy Licanius? Co było powodem rozpadu bractwa Czcigodnych?

Fabuła powieści przypomina skomplikowaną łamigłówkę, przez co lektura wymaga dużego skupienia. Dzięki temu zrozumienie kolejnych powiązań sprawia dużą przyjemność i satysfakcję. Na szczęście autor pomyślał o przypomnieniu na początku wydarzeń, które rozegrały się w pierwszym tomie – dzięki temu, a także dzięki słowniczkowi i spisowi postaci, łatwiej odnaleźć się w splątanych wątkach teraźniejszości i przeszłości. Szczególnie trudno jest się zorientować w chronologii wydarzeń z przeszłości Caedena, które rozgrywają się na przestrzeni wyjątkowo długiego czasu.

Poza wartką akcją, złożoną fabułą i rozbudowanym systemem magicznym ciekawe są też rozterki moralne bohaterów, zwłaszcza Caedena. Często trudno zdefiniować, którzy bohaterowie są dobrzy, a którzy źli, komu można zaufać, a kto okaże się zdrajcą. W przypadku Caedena nawet jemu samemu trudno ocenić, czy jest dobry, czy zły, przez co jego postać jest w tym tomie szczególnie interesująca. Lektura „Echa przyszłych wypadków” to wciągająca przygoda, wymagająca zaangażowania i ciągłego skupienia (warto trzymać pod ręką naklejki indeksujące), a w zamian dająca mnóstwo satysfakcji. Oby trzeci tom pojawił się jak najszybciej i dorównał wysokiemu poziomowi dwóch pierwszych.

Agnieszka Kruk