"Dzieje jednego pocisku" znalazłem całkowitym przypadkiem w book crossingu hotelu gdzie akurat zatrzymywałem się na noc. Stare wydanie, szara okładka i pozłacany kłos na okładce. W swojej niepozorności wyróżniała się spośród stosu czasopism religijnych, i rozpraw teologicznych szerzej nieznanego autorstwa. Spytacie może, czemu jest to warte wspomnienia? Otóż okoliczności te bezpośrednio nawiązują do samego toku narracji, która jest przeprowadzana z perspektywy tytułowego "pocisku". W 1905 roku na ziemiach Cesarstwa Rosyjskiego i Królestwa Polskiego toczyła się rewolucja, będąca bezpośrednim następstwem kryzysu gospodarczego, rosyjskich niepowodzeń w konflikcie z Japonią, i wraz z nimi wzrastających ruchów socjalistycznych. Samotny chemik tworzy bombę, która krążyć zaczyna po wszystkich szczeblach społeczeństwa oznaczając dla jednych zgubę, dla innych zbawienie. Jej wędrówka opisana została językiem nieco kwiecistym, lecz też pasującym do przemyśleń i przeżyć bohaterów. Zaprezentowane postacie są wiarygodne i zaprojektowane z namysłem i fantazją. Andrzej Strug będąc sam uczestnikiem rewolucji jak i działaczem politycznym bardzo wiernie oddał klimat zaszczucia, i niepewności towarzyszący działaniom wywrotowym. Z żywym zainteresowaniem śledziłem motywacje, dynamikę społeczną i przekrój różnego rodzaju moralności zaprezentowanym w powieści. Sama historia mimo politycznych wątków jest zrozumiała dla laika, i zachęciła mnie do dalszej eksploracji rewolucji 1905 roku w sposób nieosiągalny dla podręczników. Z całego serca polecam ją każdemu, kto o Andrzeju Strugu nie słyszał. Zasługuje na trochę rozgłosu.

"Dzieje jednego pocisku" znalazłem całkowitym przypadkiem w book crossingu hotelu gdzie akurat zatrzymywałem się na noc. Stare wydanie, szara okładka i pozłacany kłos na okładce. W swojej niepozorności wyróżniała się spośród stosu czasopism religijnych, i rozpraw teologicznych szerzej nieznanego autorstwa. Spytacie może, czemu jest to warte wspomnienia? Otóż okoliczności te...