Nieporozumienia i żale między czterema przyjaciółkami wydawały się już wyblaknąć, gdy na scenie pojawiła się nowa aktorka. Czy to dzięki niej całość znów przybrała dramatyczny obrót? Czy wkroczenie do akcji matek dziewczynek pomoże czy przeszkodzi w powstrzymaniu katastrofy? “Dublerka” to literacki eksperyment. Thriller psychologiczny powstały we współpracy czterech znanych brytyjskich autorek. Byłam szalenie ciekawa, czy taka powieść może okazać się sukcesem. Nie do końca ufałam temu pomysłowi, nie wierząc, że cztery różne style mogą ładnie się połączyć w całość. Tymczasem fabuła książki naprawdę mnie zaintrygowała i ani razu nie pomyślałam, że coś w niej nie zagrało. Powieść stanowi interesujące, realistyczne i działające na wyobraźnię zderzenie świata matek i ich córek. Choć na pierwszy rzut oka może nie brzmieć to magnetyzująco, to wraz z kolejnymi rozdziałami bardzo łatwo się w tę historię zaangażować. W „Dublerce” problem mają nie tylko nastolatki i nie tylko wokół nich toczy się akcja. Ich matki mają niemniej na sumieniu. Wraz z rozwojem akcji przekonujemy się, że każda z bohaterek ma coś do ukrycia, a tajemnice i sekrety mają wyjątkowo mroczne zabarwienie. Współautorki powieści mocno skupiły się na warstwie psychologicznej, poświęcając sporo miejsca na refleksje i emocje przedstawionych postaci. Każdy rozdział został oddany innej matce, dzięki czemu mamy szansę, by lepiej im się przyjrzeć i bliżej je poznać. A one z czasem zdradzają coraz więcej, pokazując czytelnikowi wiele twarzy. Można by powiedzieć, że zmieniają się na naszych oczach, co przewrotnie pokazuje autentyczność i prawdziwość oraz podkreśla, że życie może zaskoczyć nie raz i nie dwa. Ta książka nie byłaby jednak warta poświęcenia jej zbyt wiele uwagi, gdyby nie rozwijająca się stopniowo intryga. Mimo że momentami, szczególnie na początku, może się wydawać, że całość zbyt wolno nabiera rozpędu, to z czasem na jaw wychodzą kolejne sekrety, a atmosfera się zagęszcza. Bardzo podobał mi się rozwój wydarzeń i napięcie w dużej mierze bazujące na psychologii postaci, a mniej na brutalności. Wydaje mi się, że wyjątkowo pasowało to do opisywanej historii. Pierwszoosobowa narracja również zasłużyła na uznanie. Cenię taki sposób pokazywania wydarzeń i bohaterów. Dzięki temu opowieść zdaje się nabierać bardziej osobistego wydźwięku i mocniej działać na wyobraźnię. Styl autorek dobrze współgrał w powieści, a różnice nie podzieliły ich, a połączyły. „Dublerka” to naprawdę dobra rzecz. Ciężko mi do czegokolwiek się przyczepić. Wszystko zagrało, a całość okazała się niezmiernie udana. A co więcej, mogłam nieco przyjrzeć się autorkom, których twórczości wcześniej nie znałam. Polecam.