Autor z zadowoleniem przyjmuje obecne ożywienie w lotach kosmicznych, zwłaszcza z udziałem ludzi. Widzi w tym szansę na obniżenie kosztów lotów kosmicznych i przez to komercyjne wykorzystanie przestrzeni kosmicznej do konkurencyjnej w stosunku do ziemskiej produkcji. Zauważa, że niektóre procesy produkcyjne mogą wręcz wymagać nieosiągalnej na Ziemi nieważkości. Przykładem kable światłowodowe o bliskiej zeru tłumienności czy niektóre leki.

Zastanawia się nad powrotem ludzi na Księżyc z utworzeniem tam stałej bazy. Krytykuje obecny projekt NASA polegający na założeniu wokółksiężycowej stacji orbitalnej uważając go za zbyteczny wydatek wobec względnej łatwości bezpośredniego lądowania i startu księżycowego. Widzi możliwość produkcji na Księżycu paliwa oraz innych niezbędnych wyprawom kosmicznym artykułów. Uważa Księżyc za idealny węzeł przesiadkowy dla lotów w głęboki kosmos.

Jednak za prawdziwą pierwszą kosmiczną kolonię ludzkości uznaje Marsa. Trudność dotarcia tam uważa za porównywalną do lądowania na Księżycu. Podaje wzory chemiczne umożliwiające pozyskanie niezbędnych do życia i powrotu na Ziemię produktów. Omawia możliwe procesy terraformowania Marsa czyli przybliżenia jego warunków życia i produkcji roślinnej do ziemskich. Uważa, że Mars może odegrać podobną rolę w inspirowaniu ludzkości jak niegdyś stanowiły zachodnie rubieże Stanów Zjednoczonych, a później pierwsze loty kosmiczne.

Dalej zastanawia się nad wykorzystaniem pasa planetoid do pozyskiwania cennych pierwiastków rzadkich na Ziemi zwłaszcza platyny. Użyteczność gazowych olbrzymów Jowisza, Saturna, Urana i Neptuna widzi w pozyskiwaniu Helu 3 jako idealnego paliwa dla reaktorów termojądrowych dających energię elektryczną i napęd do poruszania się w kosmosie. Globy te nie nadają się do zamieszkania, lecz obiecujące pod tym względem są niektóre ich księżyce jak Fobos i Tryton.

Zauważa, że dla podróży do innych gwiazd niezbędne będzie uzyskiwanie dużych prędkości będących znaczącym ułamkiem prędkości światła. W tym celu konieczne są dalsze prace nad doskonaleniem napędu pojazdów kosmicznych.

Przy okazji przytacza jak pierwotni mieszkańcy Kanady z samodzielnie zgromadzonych środków użyźnili odpowiednimi pierwiastkami atlantyckie łowiska łososia, co spowodowało również wchłonięcie nadmiaru dwutlenku węgla i w zasadniczej konsekwencji zwielokrotnienie populacji i połowów łososia. Niestety, osiągniecie to nie spodobało się zatwardziałym ekologom uważającym, że stanowić może wymówkę przed ograniczeniem emisji gazów cieplarnianych.

Autor uważa, że podbój kosmosu ważny jest nie tylko dla dalszego rozwoju ludzkości, ale wręcz jej przetrwania. Na dowód podaje liczne ślady uderzeń dużych obiektów w Ziemię, które w przeszłości powodowały masowe wymieranie gatunków. Nietrudno sobie wyobrazić kataklizm, który mógłby unicestwić ludzką cywilizację na Ziemi. Rozwój technologii astronomicznych i astronautycznych zwiększa szanse na dostatecznie wczesne przewidzenie a nawet uniknięcie takiego zdarzenia oraz w ostateczności ograniczenie kataklizmu tylko do części ludzkości rozproszonej na planetach i księżycach Układu Słonecznego.

Autor z zadowoleniem przyjmuje obecne ożywienie w lotach kosmicznych, zwłaszcza z udziałem ludzi. Widzi w tym szansę na obniżenie kosztów lotów kosmicznych i przez to komercyjne wykorzystanie przestrzeni kosmicznej do konkurencyjnej w stosunku do ziemskiej produkcji. Zauważa, że niektóre procesy produkcyjne mogą wręcz wymagać nieosiągalnej na Ziemi nieważkości. Przykładem...