Schyłek XIX wieku w hiszpańskim regionie La Rioja to wciąż jeszcze czas demonów i klątw. W podupadłym pałacu Las Urracas dorastają trzy rudowłose siostry: Gloria, Teresa i Verónica. To je obarcza się w miasteczku winą za suszę i nieurodzaj, pustoszące winnice. Zależne od ojca i brata, pozostawione same sobie i napiętnowane jako opętane, żyją w domu pełnym zamkniętych pokoi, nocnych szeptów i krzyków w ciemnościach. Ale stopniowo coś się w nich budzi: iskra nieposłuszeństwa, która odmieni całe ich życie.

Alaitz Leceaga, hiszpańska pisarka z Kraju Basków, powraca z kolejną powieścią po doskonale przyjętej książce „Las zna twoje imię”. W „Córach Ziemi” ponownie pisze o rodzinnych sekretach, tajemnych mocach, a przede wszystkim o walce kobiet o przetrwanie w świecie niepodzielnie rządzonym przez mężczyzn. Autorka czepie z powieści grozy, thrillerów i powieści obyczajowych, osadzając akcję książki w starym, klimatycznym pałacu, pośród hektarów uschniętych winnic.
Wydarzenia przedstawia nam Gloria, najstarsza z sióstr. Na początku powieści ma dziewiętnaście lat i jedyną nadzieję na przyszłość widzi w swoim bracie, Rafaelu, starając się ignorować jego okrucieństwo. Ale dzięki wsparciu sióstr stopniowo zachodzi w niej zmiana. Na przestrzeni lat Gloria uczy się walczyć o swoje miejsce w świecie, a równocześnie walczyć z demonami: tymi w niej i tymi w innych ludziach. Do działania popycha ją miłość do sióstr i do rodzinnej posiadłości. Czy ma szansę cokolwiek osiągnąć w świecie zdominowanym przez mężczyzn, przez przesądy i uprzedzenia? Na pewno czeka ją trudna droga, naznaczona utratą i cierpieniem.

„Córy Ziemi” mają w sobie coś z klimatu „Wichrowych Wzgórz”, zwłaszcza w pierwszej połowie. Autorka kreśli wyraźną analogię między zaniedbanymi siostrami a zaniedbaną winnicą. Nie brak tu elementów grozy, krwawych zbrodni i mrocznych sekretów. Co ciekawe, chociaż Gloria i jej siostry żyją w świecie stworzonym przez mężczyzn i dla mężczyzn, to sami mężczyźni schodzą w powieści na dalszy plan, jak niemal nieobecny ojciec dziewcząt, potencjalny narzeczony czy tajemniczy stróż – stanowią tylko tło. Na pierwszym planie są kobiety i ich zmagania z losem. W miarę rozwoju akcji zachodzi w nich duża odmiana, dzięki determinacji, wzajemnemu wsparciu, książkom i nauce. Czy kobiety z rodu Veltrán-Belasco są nawiedzone? Być może, ale szybko przekonują się, że są na świecie ludzie znacznie gorsi niż ich prywatne demony.

Agnieszka Kruk