Paulina Kuzawińska

Czy to jest pastisz? Takie pytanie zadawałam sobie podczas czytania i zastanawiałam się czy przeczytać ją do końca, czy jednak odłożyć. Skończyłam, ocenę wystawiam lepszą niż myślałam podczas czytania, bo ratuje ją jeden wątek, ale o tym za chwilę. Pełno anachronizmów (niezamierzonych, jak mniemam),głupich błędów (np. Zygmunt Freud nie był Niemcem, a Austriakiem),jakiegoś pomieszania Christie z Doylem i powieścią gotyckopodobną. Są odwołania w postaci nazwisk, imion, modus operandi. Za dużo tego naraz. Niby kryminał, ale znając książki Christie od razu domyśliłam się osoby mordercy, bo metoda zabicia jest żywcem skopiowana z jej jednej książki (nie będę spoilerować której). Jedyne co trochę ratuje tę powieść to wspomniany przeze mnie nieoczekiwany koniec jednego z wątków, tyle, że też jest z błędami, gdy przekartkuje się strony, żeby sprawdzić czy wszystko się zgadza. Szkoda, bo język powieści był dobry, ale przemieszanie konwencji plus "nie czucie" epoki (jak mniemam dzieje się na przełomie XIX i XX wieku) powoduje błędy (m.in. obyczajowe),które są drażniące. Jak to mówią - pomysł był, warsztat literacki był, ale zabrakło wykonania. Jeśli kiedykolwiek będzie drugie wydanie to sugerowałbym przeredagowanie tej powieści: usunięcie lub stonowanie niektórych scen, usunięcie anachronizmów, poprawienie błędów sytuacyjnych. Na pewno poprawiłoby to jakość i odbiór tej książki (szczególnie, że w drugiej części było pod tymi względami dużo lepiej). P.S. Scenę erotyczną (pasującą jak pięść do nosa) wspomnianą już przez innych recenzentów przemilczę. Nawet końcowe wyjaśnienie relacji bohaterów nie ratuje tego, że była zupełnie niepotrzebna w takiej formie.