Pojęcia nie mam, co mnie ostatnio przywodzi do książek wspomnieniowych, wiek może (już "siąt", a nie "dzieści")? Może potrzeba wytchnienia czasami od poważnych dzieł, wymagających skupienia i natężonej uwagi? Tym razem powód był prostszy - chciałem zobaczyć Cortazara od kulis, od kuchni, od strony maszyny do pisania, choćby i tłumackiej. No i? No i był Cortazar, pod koniec książki, nawet ciekawie, ale krótko. I Gombrowicz, równie migawkowo. Argentyna - jak na widokówce z wakacji, parę zdań. A co było? Zupełnie niezły styl pisarski, lekkie, sprawne pióro, okupacyjne i powstaniowe losy rodziny (przyznaję, już mam już tego po dziurki w nosie), no i zarys losu kobiety obdarzonej talentem i swego rodzaju odwagą wobec życia i świata, pewną bezczelnością, dzięki której radzi sobie nieźle, w zasadzie znakomicie, zostaje nawet czymś w rodzaju vice-gwiazdy u boku Cortazara, a która przy całej swej miłości do języka i literatury gubi gdzieś zdolność do kochania ludzi, i w końcu musi spotkać się z tkwiącą w niej rozpaczą. Oto historia nie do oceny, lecz do przeżycia w sobie. Do westchnięcia z głębi płuc. Kilkakrotnie.

Pojęcia nie mam, co mnie ostatnio przywodzi do książek wspomnieniowych, wiek może (już "siąt", a nie "dzieści")? Może potrzeba wytchnienia czasami od poważnych dzieł, wymagających skupienia i natężonej uwagi? Tym razem powód był prostszy - chciałem zobaczyć Cortazara od kulis, od kuchni, od strony maszyny do pisania, choćby i tłumackiej. No i? No i był Cortazar, pod koniec...