Jak zacząć opinię na temat książki jaka wymyka się zasadom.
Może po prostu opiszę to co budziło się we mnie gdy czytałam.

Gdyby Mika Waltari pisał powieści fantastyczne wyglądały by właśnie tak jak "Cień i Pazur", z jego charakterystyczną melancholią, skupieniem na uczuciach, rozmyślaniem o tym co gra w duszy ludzkiej.
W odczuciach jest tutaj też dużo Lovecrafta z jego niedomówieniami, mrokiem, grozą zaskakującymi powiązaniami niby niepasujących do siebie zdarzeń. Jest też tutaj też cień pomysłów Von Danikena. Wszystkie powyższe wiążą się w stylu realizmu magicznego ze swoim poetyckim sposobem wypowiadania się.
Ta powieść jest jak sen. Rozmywa się, jest nieuchwytna. Rozedrgana. Wszystko jest tu niemożliwe, ale ma jednak sens.
Tę powieść bardziej się czuje niż rozumie. Troszkę tak jakby usłyszeć dawno niesłyszaną bajkę z dzieciństwa : jednocześnie się to zna, ale jest całkiem obce.
Tak na prawdę jest to historia jakich wiele w fantastyce. Przedstawiona jest jednak tak iż staje się jedną z najciekawszych, najdziwniejszych, ale także i najbardziej upiornych wersji.
Jest nienaturalnie piękna i chylę czoła przed wyobraźnią twórcy.

Jak zacząć opinię na temat książki jaka wymyka się zasadom.
Może po prostu opiszę to co budziło się we mnie gdy czytałam.

Gdyby Mika Waltari pisał powieści fantastyczne wyglądały by właśnie tak jak "Cień i Pazur", z jego charakterystyczną melancholią, skupieniem na uczuciach, rozmyślaniem o tym co gra w duszy ludzkiej.
W odczuciach jest tutaj też dużo Lovecrafta z jego...