,,Przyjacielu, jeśli będzie ci dane żyć sto lat, to ja chciałby żyć sto lat minus jeden dzień, abym nie musiał żyć ani jednego dnia bez ciebie’’.

,,A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
Nic wielkiego – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika’’.

Pamiętacie te cytaty z ,,Kubusia Puchatka’’ A. A. Milne’a ?
Świadczą o wielkiej przyjaźni i miłości z obydwu stron Krzysia i misia. I odwrotnie.
Dla nich ponadczasowe.
I chyba nic się nie zmieniło? A może jednak…

Książka wtórna dla dzieci na podstawie filmu,, Krzysiu gdzie jesteś?’’ o zmienionym tytule
,, Chłopiec, balonik i miś’’, okrojona w treści. Na jak wiele to zrobiono, tego nie wiem. Filmu nie oglądałam.
Trzymam się wyłącznie faktów na podstawie przeczytanej książki.
Lektura dla dużych i małych i dla tych już bardzo , bardzo dorosłych , dla wszystkich wielbicieli Kubusia Puchatka , Krzysia oraz ich przyjaciół ze Stumilowego Lasu – postaci z książek ,,Kubuś Puchatek’’ oraz ,, Chatka Puchatka’’.

Akcja książki toczy się w Stuwiekowym Lesie. Nazwa ze Stumilowego Lasu została zmieniona w 2000 roku nie tylko z wymogu płacenia praw autorskich. Powiedziałabym , że w tej części akurat doskonale ta nazwa tu pasuje.
Stumilowy Las był wielki dla małego Krzysia i jego
pluszaków. Jak się jest dzieckiem , to wszystko wydaje się takie ogromne, co nas otacza. Zrozumiałe , jesteśmy mali. Dorastamy i to co wydawało nam się olbrzymie jest raczej normalnej wielkości. Za to my jesteśmy starsi. Biorąc pod uwagę cytat o stuletniej przyjaźni z ,,Kubusia Puchatka ’’ zmiana nazwy lasu wydaje się umyślna od samego autora.

Pluszowi przyjaciele nie zmieniają się , tkwią zawsze na posterunku.
Natomiast Krzyś robi się coraz starszy z każdym dniem i staje się Krzysztofem dorosłym mężczyzną. Ale wystarczy odkurzyć wspomnienia , poszukać w pamięci, zwolnić tempo życia, zatrzymać się na chwilę.
O tym właśnie jest ta książeczka. Dorosły Krzysztof zapracowany po uszy nie wiedzie spokojnego , beztroskiego życia. Zapalony biznesmen biega z teczką z papierami , gnając przed siebie i spiesząc się niezmiernie.
Pewnego wietrznego dnia Krzysztof jak zwykle wraca z pracy w odświętnym płaszczu, w kapeluszu i pod krawatem, z teczką skórzaną pod pachą. Głowę ma całą zaprzątniętą obowiązkami.
Wiszą nad nim ważne zobowiązania jak miecz Damoklesa. Gonią terminy spotkań. Podświadomie chciałby oderwać się od tego na chwilę. To przecież ten sam Krzyś tylko starszy i większy. Tli się jeszcze w nim dusza dziecka, choć sam może jeszcze o tym nie wie.
Odnajduje stary , dobry las z dzieciństwa oraz Kubusia Puchatka. Miś nie zmienił się wcale, w porównaniu z Krzysiem. Dla Krzysztofa to dawne wesołe miejsce staje się ponure, przytłaczające.
Zapewne to nie ten las tak wygląda tylko wizualizacja kłopotów w pracy, z którymi nie radzi on sobie.
Próbuje powrócić do dziecięcych lat, przyjaciół, którzy zawsze na niego czekają. Ewidentnie nie wychodzi mu spotkanie i rozmowa z misiem.
Wiatr targa jego połami płaszcza, zrywa kapelusz z głowy , wyraźnie kpi sobie z Krzysia. Ostatecznie mężczyzna upuszcza teczkę z ważnymi dokumentami na ziemię, a wicher rozsyła kartkę po kartce w różnych kierunkach.
Tego Krzysztof nie jest już w stanie znieść. Zaczyna krzyczeć i wrzeszczeć na swojego małego pluszowego przyjaciela, jakby to on był wszystkiemu winien. Miś jeszcze do końca próbuje go pocieszyć jak umie, wręcza mu czerwony balonik. Nie pomaga to jednak wcale Krzysiowi , jakże trudno przedrzeć mu się przez powłokę zwaną dorosłością.
Dla Kubusia to ciągle jest ten sam Krzyś, ale na odwrót to niestety nie działa. Co może być ważniejsze dla Krzysia , od papierów z teczki , które rozpierzchły się po całym lesie.
Puchatek znika nagle bez śladu , tak jak się pojawił.
Pogoda zaczyna się jeszcze bardziej psuć. Dochodzi potworna ulewa. Krzysztof próbuje odnaleźć Kubusia oraz zaginione dokumenty. Ślizga się w błocie i upada do kałuży. Po pewnym czasie podnosi się i brnie dalej. Kubusia nadal nie ma.
Natomiast natrafia na dość specyficzny widok dryfującego z nurtem rzeki do wodospadu Kłapouchego. Ratuje go , wyławiając z rzeki. Jest już cały przemoknięty i jeden i drugi.
Osiołek zwierza mu się z kłopotów , jakie mają mieszkańcy lasu ze złymi hefalumpami.
Krzyś postanawia pomóc dawnym przyjaciołom.

Kogo jeszcze z dawnej drużyny przyjaciół spotyka dorosły Krzyś w Stuwiekowym Lesie?
Jakie szkody uczyniła przyjaciołom wichura ,ulewa , a może hefalumpy?
Czy Krzyś skutecznie pomoże przyjaciołom w ich kłopotach?
Czy Puchatek w końcu się odnajdzie?
Czy niemożliwe stanie się możliwe i jest jeszcze szansa na dalszą przyjaźń misia i Krzysia?

O tym wszystkim przeczytacie w tej książeczce, obejrzycie piękne ilustracje.
Przypomnicie sobie sentencje Kubusia Puchatka te dawne i te zupełnie nowe.
Czasami rzeczywiście warto wrócić , choćby myślami do dzieciństwa ,a nie zadzierać głowę ,że się jest dorosłym ponad wszystko.
Odrzucać miłe wspomnienia ,tylko dlatego, że to już w pewnym wieku nie wypada.
Może nie trzeba wszystkich zabawek dziecięcych kierować do utylizacji, których nie używa się już.
Warto zostawić jakiś drobiazg, chociażby , żeby kiedyś wasze dziecko miało do czego wracać.

,,Przyjacielu, jeśli będzie ci dane żyć sto lat, to ja chciałby żyć sto lat minus jeden dzień, abym nie musiał żyć ani jednego dnia bez ciebie’’.

,,A jeśli pewnego dnia będę musiał odejść? – spytał Krzyś, ściskając Misiową łapkę. – Co wtedy?
Nic wielkiego – zapewnił go Puchatek. – Posiedzę tu sobie i na ciebie poczekam. Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie...