Literatura sensacyjna to jedna z moich guilty pleasures. Jako fan powieści Roberta Ludluma mógłbym bez końca zaczytywać się w przygodach szpiegów, usiłujących rozwikłać międzynarodowy spisek, bądź uniknąć śmierci z ręki wrogich sił, rządzących światem, względnie zabójców, wysłanych przez agencję, dla której onegdaj pracowali. Z tym większą nadzieją podchodziłem do debiutu Jacka Cabana. I po raz pierwszy, przyznaję, czuję się szczerze zaskoczony. Oto dostałem książkę sensacyjną, w której przez większą jej część sensacji nie ma.

No chyba, że za sensacyjne uznasz, drogi Czytelniku, perypetie chorego na białaczkę studenta filozofii, który próbuje nakłonić swoją dziewczynę do aborcji. Taka bowiem scena otwiera Chabrowe pola – scena, która determinuje kolejne sto pięćdziesiąt stron tekstu. W tym czasie zostajemy wrzuceni w półświatek Włocławka, w którym się kradnie i bije, trochę przeklina i trochę pije, ale generalnie „nic się nie dzieje, proszę pana”, jak stwierdził inżynier Mamoń w Rejsie. Pracy nie ma, perspektyw też nie. Pozostaje przemoc domowa i prawo siły na lokalnych blokowiskach. I gdzieś w środku tej scenografii, jako żywo będącej odpryskiem przywoływanej parę recenzji temu Wojny polsko-ruskiej, pojawia się As Wywiadu. Nie wiadomo wprawdzie, czym się rzeczony As – Marcel Zatorski – zasłużył, lecz narrator jasno wspomina o jego chlubnej przeszłości, ozdobionej paroma arabsko brzmiącymi nazwami geograficznymi.

Cóż jednak z tego, że w pewnym momencie pojawia się jakaś (sic!) intryga, skoro do tego czasu niejeden z Czytelników zdąży już odłożyć książkę na półkę, by więcej do niej nie wracać? Brak akcji przez połowę powieści dałoby się jeszcze usprawiedliwić, o ile Chabrowe pola miałyby jakiekolwiek atuty. Niestety, w przypadku książki Cabana nie są to ani ciekawe postaci, ani interesujące dialogi, ani obiecywany na tylnej okładce klimat „miasta biedy i nieetycznych zachowań władzy oraz barwnej i rozśpiewanej społeczności romskiej”. Bohaterowie są płascy: inteligent Piotrek o podwójnej ksywie Pewex/Chudy, jego dwaj kumple-dresiarze, wiecznie szlochająca dziewczyna i parę innych, nijakich postaci nie sprzyja śledzeniu wydarzeń. Język, którym posługują się ci mieszkańcy ubogich dzielnic Włocławka to cokolwiek absurdalna krzyżówka ulicznego slangu, grypsery oraz przedwojennej, warszawskiej gwary przestępczej. Wystarczy dołączyć do tego garść wulgaryzmów oraz wszechobecne, odmieniane przez wszystkie osoby i przypadki, bardzo powszechne wśród mowy codziennej proletariatu „ażeby”, ażeby wiedzieć, że stylizacja języka mówionego wypada co najwyżej przeciętnie.

Pełna recenzja na:
http://moznaprzeczytac.pl/chabrowe-pola-jacek-caban/

Literatura sensacyjna to jedna z moich guilty pleasures. Jako fan powieści Roberta Ludluma mógłbym bez końca zaczytywać się w przygodach szpiegów, usiłujących rozwikłać międzynarodowy spisek, bądź uniknąć śmierci z ręki wrogich sił, rządzących światem, względnie zabójców, wysłanych przez agencję, dla której onegdaj pracowali. Z tym większą nadzieją podchodziłem do debiutu...