Lech Wałęsa obiecał kiedyś, że Polska będzie drugą Japonią. Wątpię, aby miał na myśli szybką i punktualną jazdę pociągów, ale jeżeli od tego mielibyśmy zacząć, to wziąłbym zmiany na kolei w ciemno. Pamiętam, jak na studiach jeździłem do domu rodzinnego od ośmiu do nawet dziesięciu godzin, gdyż przygód na torach było bez liku. Przeważnie krótkotrwałe postoje miały związek z oczekiwaniem, aż minie nas inny pociąg, ale zdarzały się i bardziej ekstremalne sytuacje, np. oblodzenie lub awaria.

Czas jazdy jednak nie zawsze był w tym wszystkim najgorszy. W okolicach świąt i długich weekendów ludzi było więcej niż miejsc siedzących, więc korytarze zapchane były głodnymi studentami i ogromnymi walizkami pełnymi ubrań (brudnych lub czystych) i słoików (pustych lub pełnych). Więc czytanie o superszybkim Shinkansenie – pomimo wielu pozytywnych zmian na polskiej kolei – to wciąż dla mnie odrobinę literatura z gatunku fantastycznej i niesamowitej.

Nie jest łatwo napisać, o czym dokładnie opowiada „Bullet Train. Zabójczy pociąg”. Całą historię śledzimy z kilku różnych perspektyw, a wszystko obraca się wokół tajemniczej walizki i krwawego szefa mafii. Każdy bohater ma swoją motywację, a wydarzenia w pociągu rozgrywają się z szybkością błyskawicy. Yuichi Kimura pragnie zemścić się na sadystycznym gimnazjaliście za wypadek syna, ale uczeń znany jako Książę ma własny plan związany ze zrozpaczonym ojcem. W innym wagonie siedzą Cytryna i Mandarynka, zawodowi mordercy, którzy dostali z grubsza proste zlecenie odeskortowania walizki i uratowanego syna potężnego mafiosa. Wszystko jednak zaczyna się komplikować, gdyż ktoś zabija młodego, a walizkę kradnie Biedronka. Z kolei pechowiec Nanao wie, że musi wysiąść na kolejnej stacji ze skradzionym pakunkiem, ale wszechświat jak zwykle sprzysiągł się przeciwko niemu. Ich losy w końcu się połączą, ale zanim to nastąpi, dojdzie jeszcze do kilku zaskakujących zwrotów akcji.

„Bullet Train. Zabójczy pociąg” to kryminał pełen czarnego humoru. Wielość bohaterów rzeczywiście może powodować pewien mętlik w głowie na początku lektury, jednak z czasem wątki zaczynają się zazębiać. W efekcie książka dostarcza dużej dozy dobrej zabawy, a momentami skłania do przemyślenia pewnych kwestii. Chociaż pozycja Kotaro Isaki ma w sobie dużo ze slapstickowej komedii pomyłek, to autor miał większe aspiracje niż tylko stworzyć sprawne czytadło. Isaka przemyca wiele ciekawostek dotyczących ludzkiej psychiki, historii, a także… bajek dla dzieci i pociągów. Dzięki temu czytelnik ma poczucie, że Isaka nie tylko zadbał o background wszystkich swoich bohaterów, ale i zarysował ich charaktery na tyle wyraźnie, że nie nikną w tle, a są wyrazistymi indywidualnościami. Co przecież nie jest typowe w tym gatunku literackim.

Warto również wspomnieć, że w kinach można było zobaczyć film na podstawie książki, z Bradem Pittem w roli głównej. Wersja kinowa nie jest zła, ale im dalej w las, tym więcej różnic. Osobiście uważam, że zmiany nie zawsze były na korzyść, ale oba dzieła na swój sposób nieźle się uzupełniają. Jednak to, o czym pisałem w poprzednim akapicie, na tyle działa na plus książki, że warto zaznajomić się z pozycją Kotaro Isaki.

„Bullet Train. Zabójczy pociąg” to na pewno książka godna polecenia. Wartka, interesująca, wciągająca i momentami wyjątkowo orientalna akcja. Rzadko sięgam po pozycje z tego regionu świata i chyba zaczynam dostrzegać swój błąd. Inne podejście bywa bardzo odświeżające, czego i wam życzę podczas lektury.

Michał Wnuk