Muszę przyznać, że „Bruksela Noir” jest najmniej noir ze wszystkich tomów, które składają się na ten cykl. Owszem, ten klimat był stale obecny ale jakoś tak umiarkowanie. Co nie zmienia faktu, że zawiera kilka ciekawych opowiadań.

Zacznę jednak od rozczarowań, bo i takich się kilka przytrafiło. Przede wszystkim „Inna wojna Marolle” – za bardzo chaotyczne i po prostu nieciekawe. Bardzo zawodzi też „Wiejski głupek”, zapowiadało się ciekawie i intrygująco a kończy się ogromnym rozczarowaniem. „Rytuał. Dziennik krwi i wiary” z kolei cechuje się rewelacyjnym pomysłem ale średnim wykonaniem a szkoda. Na szczęście dalej jest już tylko ciekawiej i lepiej.

„W cieniu wieży” byłoby znakomite gdyby nie fakt, że było bardzo przewidywalne. Aczkolwiek to bardzo ciekawe opowiadanie o zemście. „Połowa życia” również jest interesujące, mimo, że więcej w tym opowiadaniu klimatów magicznych niż noir. „Pomaluj mój świat na czarno” trochę marnuje potencjał, bowiem końcówka trochę rozczarowuje, to samo można napisać o „Pszczelarzu” co nie znaczy, że są to złe opowiadania, wręcz przeciwnie. „Papuga” z kolei to bardzo dobra historia pewnej oderwanej od rzeczywistości kobiety, która doprowadza do eskalacji bezsensownej i niepotrzebnej przemocy. „Labirynt” wciąga swoim niepokojącym i dystopijnym klimatem, z kolei „W ciemności każdy potok wydaje się rynsztokiem” to przewrotna historia o tym, jak bardzo pozory mylą. Równie przewrotnym i na swój sposób zabawnym okazał się „Morderca w kapciach”. „Ułamek sekundy” natomiast to ciekawa historia o zbrodni, traumie, obsesji i pragnieniu zemsty.

Największe wrażenie zrobiło na mnie jedno opowiadanie a mianowicie „Ekwador” – bardzo dobre stylistycznie, wciągające, ciekawe, trochę takie duszne i gęste opowiadanie o bezduszności aparatu władzy w starciu ze zwykłym, niewinnym obywatelem. Opowiadanie jest rewelacyjne ale bardzo krótkie, przez co pozostawia niedosyt, tę historię chętnie przeczytałbym jako dłuższą fabułę.

Ciekawy zbiór, jak zresztą pozostałe części cyklu. Polecam.

Muszę przyznać, że „Bruksela Noir” jest najmniej noir ze wszystkich tomów, które składają się na ten cykl. Owszem, ten klimat był stale obecny ale jakoś tak umiarkowanie. Co nie zmienia faktu, że zawiera kilka ciekawych opowiadań.

Zacznę jednak od rozczarowań, bo i takich się kilka przytrafiło. Przede wszystkim „Inna wojna Marolle” – za bardzo chaotyczne i po prostu...