Mój kot Lucjan ,częściej zwany Luckiem, uświadamia mi ,że jest swój a nie mój. Mam mylne pojęcie o stanie posiadania tego zwierza. Jest niepodobny do innych kotów. Nie pije kawy jak kot Gośki i nie przynosi mi myszy jak kot Mańka. Jedno jest pewne, my o naszych kotach opowiadamy zgrabne historyjki , bo nasze koty są po prostu fajne. Niektórzy nawet książki o nich piszą. Właśnie dostałam jedną od pana B.T. z Domu Wydawniczego Rebis (dziękuję bardzo) i sprawdzam jakie koty mają autorzy opowiadań z ofiarowanego mi zbioru i jakie przygody przeżyli właściciele tych pięknych i niezależnych zwierząt w związku z posiadaniem kota. Poznałam koty małe, duże, ładne i brzydkie. Całe stada kotów. Każdy ważny dla kogoś. Przeczytałam te opowiadania. Uśmiałam się. Łzę uroniłam, bo ckliwe te opowiadania, że aż mdli, ale, no, cóż, są o kochanych , naszych, kotach. Wszyscy przecież darzymy koty miłością wielką a jeśli nie to pewnie nie trafiliśmy jeszcze na swój egzemplarz. Opowiadania z tego zbioru wydają się być napisane przez uczestników jakiegoś konkursu o kotach. Świadczą o tym podpisy pod nimi. To zwykli ludzie są. Niektórzy z nich, Amerykanie pełną gębą, modlą się za swoje koty. Hmmm….. Również dedykowanie książki Bogu, który nas szczodrze pobłogosławił kotami, uważam za ekstrawagancką przesadę.

Mój kot Lucjan ,częściej zwany Luckiem, uświadamia mi ,że jest swój a nie mój. Mam mylne pojęcie o stanie posiadania tego zwierza. Jest niepodobny do innych kotów. Nie pije kawy jak kot Gośki i nie przynosi mi myszy jak kot Mańka. Jedno jest pewne, my o naszych kotach opowiadamy zgrabne historyjki , bo nasze koty są po prostu fajne. Niektórzy nawet książki o nich piszą....