🧡

"Bajki postnuklearnej pustyni", to zbiór krótkich opowiadań z dość nieoczywistymi morałami. Autor przedstawił najgorsze ludzie cechy i konsekwencje jakie za sobą niosą. Całość jest dość złożona, chociaż niektóre opowiadania mają dosłownie trzy strony. Dodatkowo tłem każdej historii jest świat po radiacji, wszędzie przeplatają się motywy tytułowej "postnuklearnej pustyni", co nadaje książce specyficznego postapokaliptycznego charakteru. To co do mnie trafiło najbardziej, to to jak ludzie mimo całej tej radiacji nauczyli się żyć w nowej rzeczywistości. Ba! Całkiem dobrze sobie tam radzą, inżynierowie tworzą specjalne zabezpieczenia, urządzenia oraz ciekawe wynalazki. A maszyny mogą mieć w sobie ludzką duszę - dosłownie. Oczywiście zdarzają się literówki, jak w prawie wszystkich książkach, jednak nie mają wielkiego wpływu na odbiór lektury. Bardzo fajnym pomysłem, było zakończenie, w którym znalazły się wyjaśnienia co było inspiracją do stworzenia danej bajki. Dzieła Michała Głowacza zdecydowanie nie można nazwać lekkim, ale mimo wszystko przyjemnie mi się je czytało. Jeśli jesteście ciekawi, jak człowiek poradziłby sobie na postnuklearnej pustyni, to ta książka jest właśnie dla Was! A w bohaterach możecie odnaleźć znajome twarze, choć nie zawsze te przyjazne. Podsumowując, książka jest godna zwrócenia na nią uwagi, choć ma swoje mankamenty. Nie ma co przedłużać, bo jeśli chciałabym przytoczyć konkretne bajki, to zaspojlerowałabym zbyt wiele, a tego nie chcę. Dziękuję @wydajemyksiazki za egzemplarz recenzencki i lecę czytać kolejne czekające na mnie historie!

🧡

"Bajki postnuklearnej pustyni", to zbiór krótkich opowiadań z dość nieoczywistymi morałami. Autor przedstawił najgorsze ludzie cechy i konsekwencje jakie za sobą niosą. Całość jest dość złożona, chociaż niektóre opowiadania mają dosłownie trzy strony. Dodatkowo tłem każdej historii jest świat po radiacji, wszędzie przeplatają się motywy tytułowej "postnuklearnej...